Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς η γνώριμη εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες punk-pop μετονομάστηκε σε emo εν μία νυκτί. Φαίνεται πώς ο ξένος μουσικός τύπος ψάχνει απεγνωσμένα το next big thing και έτσι αποφάσισε να κατηγοριοποιήσει όλα τα κιθαριστικά συγκροτήματα που παίζανε στο MTV2 κάτω από την ετικέτα emo. Και φυσικά αυτό δεν θα ήταν κατακριτέο – άλλωστε γίνεται επί σειρά ετών – εάν δεν υπήρχε ήδη μία μουσική σκηνή που ονομαζότανε emo, τα συγκροτήματα της οποίας ουδεμία σχέση έχουν με τους διάφορους Fall Out Boy αυτού του κόσμου. Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, οι Mayday Parade, παρ’όλο που πολλοί θα προσπαθήσουνε να σας πείσουνε πως είναι η επόμενη hot emo μπάντα, έχουνε περισσότερα κοινά με τους Yellowcard παρά με τους Thursday.
Αυτό που σίγουρα πάντως χαρακτηρίζει τους Mayday Parade είναι τα υπερβολικά εθιστικά κιθαριστικά τους riffs και τα πιασάρικα refrains τους. Είχα πολύ καιρό να ακούσω έναν punk-pop δίσκο που να μην με κάνει να τον βαρεθώ μετά από εκτεταμένη ακρόαση. Διότι τον δίσκο της συγκεκριμένης μπάντας τον είχα πρωτοτσεκάρει εδώ και δύο μήνες και του είχα αφιερώσει επανειλημμένες ακροάσεις. Όταν λοιπόν τον παρέλαβα για κριτική, σκέφτηκα από μέσα μου πως, όπως γίνεται συνήθως με τέτοια άλμπουμ, τα τραγούδια θα είχαν χάσει αρκετή από τη δυναμική τους σε βάθος χρόνου. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όμως, το A Lesson In Romantics όχι μόνο δεν με έκανε να χασμουρηθώ, αλλά αντιθέτως με έκανε να ξανα-αγαπήσω αυτή την εφηβική αφέλεια του συγκροτήματος, σε συνδυασμό βεβαίως με τις πολύ καλές συνθέσεις τους.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια πραγματικά εθιστική τετράδα κομματιών, τα οποία θα μπορούσαν όλα να είχαν κυκλοφορήσει ως singles (“Jamie All Over”, “Black Cat”, “When I Get Home”, “You’re So Dead, Jersey”). Μετά συναντάμε μια πιο mid tempo σύνθεση (“If You Wanted A Song Written About You, All You Had To Do Was Ask”) και στη συνέχεια μία πραγματικά ανέμπνευστη μπαλάντα, το “Miserable At Best”. Αλλά αμέσως μετά το συγκρότημα χτυπάει ξανά στα γνώριμα λημέρια του με το εμπνευσμένο “I'd Hate To Be You When People Find Out What This Song Is About” – συνιστά παράδειγμα προς μίμηση για παρόμοια συγκροτήματα που θέλουν να φτιάξουν μια φρέσκια, εμπνευσμένη και πιασάρικη μπαλάντα για τα σημερινά λυκειόπαιδα. Ακολουθούν κάποια τραγούδια στο γνώριμο ύφος των New Found Glory ενώ για το τέλος η μπάντα βάλθηκε να μας πείσει πώς τα όσα λέγαμε για αυτήν στην αρχή του κειμένου είναι κατάφορα ψέματα. Και αυτό γιατί η τριάδα κομματιών που κλείνει τον δίσκο είναι και τα πιο emo κομμάτια του συνόλου. Ο λόγος λοιπόν για τα “I’ll Be The Wings That Keep Your Heart In The Clouds”, “Three Cheers For Five Years” & “One Man Drinking Games”, τα οποία σίγουρα χρωστάνε πολλά στους Juliana Theory και τους πρώιμους Taking Back Sunday. Το περίεργο της υπόθεσης όμως με αυτά τα τρία κομμάτια είναι πως στην αμερικάνικη έκδοση του A Lesson In Romantics απουσιάζουν, σαν το συγκρότημα να ήθελε να αποποιηθεί τον πιο συναισθηματικό και εσωστρεφή χαρακτήρα του για χάρη των πιο ραδιοφωνικών punk-pop ρυθμών του υπόλοιπου δίσκου.
Συμπερασματικά ο δίσκος των Mayday Parade δεν ξέρω εάν θα ακουστεί από όσους αξίζει να ακουστεί, αλλά είναι σίγουρα ένα πολύ καλό δείγμα γραφής του σύγχρονου κιθαριστικού (μα όχι και τόσο μη μαζικού) ήχου της αμερικάνικης σκηνής της δεκαετίας που μας αφήνει. Εξάλλου, σε έναν τέλειο κόσμο, συγκροτήματα όπως οι Mayday Parade θα έπρεπε να κατακλύζουν τα charts αντί για τα αμφιβόλου ποιότητας κομμάτια από περίεργους τύπους στιλ Soulja Boy, Jonas Brothers και Young Jeezy. Εν τέλει, όμως, ο κόσμος έχει τα charts που του αξίζουν…
