Πάνε πολλά χρόνια από τότε που πέταξα στα σκουπίδια την τηλεόρασή μου. Έχω γλιτώσει από τα κάκιστα ελληνικά των Ειδήσεων, από τον φανατισμό των ποδοσφαιρικών ομάδων, από τις διαφημίσεις αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχω γλιτώσει από τα ελληνικά και διεθνή σίριαλ, που ούτως ή άλλως παρακολουθούσα σπανίως και μόνο από περιέργεια. Το απεχθέστερο θέαμα για μένα ήταν πάντα η life-style, δήθεν πρωτοποριακή, καλοσιδερωμένη και ατσάκιστη, με υψηλούς στόχους τηλεθέασης, «κοινωνική» και βαθιά συντηρητική – στην ουσία της – εδώδιμη ή αποικιακή πατάτα. Κάτι σαν το Sex And The City, ας πούμε.
Για μια τέτοια πατάτα, το Big Love, γράφει μουσική και ο David Byrne. Πρόκειται για μια σειρά όπου ένας επιτυχημένος – υποθέτω – νεαρός κύριος είναι παντρεμένος ταυτόχρονα με τρεις κυρίες, οι οποίες αποδέχονται το γεγονός. Η ουσία της εν λόγω σειράς βρίσκεται στα οικογενειακά συμβούλια που γίνονται, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της περίεργης αυτής οικογένειας. Ξέρετε: η μία σύζυγος πάχυνε, το αγοράκι δεν πάει καλά στα μαθήματα, το κοριτσάκι το κοροϊδεύουν οι συμμαθητές του, ο κύριος έχει δύσκολο meeting τη Δευτέρα... τέτοια πράγματα.
Ο David Byrne δεν είναι σπουδαίος συνθέτης. Ξέρει, όμως, να εναρμονίζει τα όργανα που χρησιμοποιεί (αρκεί να μην είναι πολλά), ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα και πάνω απ’ όλα ξέρει να μην ενοχλεί. Εδώ χρησιμοποιεί μια μικρή ορχήστρα δωματίου που αποτελείται από έγχορδα και πνευστά: οκτώ μουσικοί οι οποίοι προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά της δράσης του Big Love, όπως ακριβώς απαιτεί η σειρά: με τρόπο ανούσιο. Κι όταν ο τρόπος δεν είναι ανούσιος, είναι γλυκερός. Aυτό δηλαδή που θα ονομάζαμε soap-music για τις μάζες.
Παρ’ όλα αυτά, ο David Byrne τα καταφέρνει θαυμάσια: η μουσική του είναι πιθανότατα πιο ενδιαφέρουσα από τη σειρά. Μια – ας το πούμε ευγενικά – ανώτερης μορφής πατάτα. Byrne, baby Byrne!
