Ο Damien Jurado κουβαλάει πάντα μια φωτογραφική μηχανή μαζί του. «Κλικ»: μαύρα γατιά στους δρόμους του Chicago, το κίτρινο τραπέζι της κουζίνας του σπιτιού του στο Seattle, ένα υπαίθριο carousel, οι βαλίτσες του Eric Fisher στο αεροδρόμιο, οι φακίδες της Jenna Conrad, τα πράσινα φύλλα των δένδρων, industrial πεζοδρόμια, σιωπηλά δωμάτια ξενοδοχείων, η γυναίκα του. Lomo στιγμιότυπα, εικόνες που «κλείνει» στον φακό φτιάχνοντας έτσι τη δική του ιστορία. Όταν αφήνει τη φωτογραφική μηχανή και πιάνει την κιθάρα, φτιάχνει πάλι ιστορίες: λίγο σκοτεινές, λίγο θλιβερές, πολύ γήινες και πολύ folk.
Στο καινούργιο – ένατο – album του Caught In The Trees, ο Jurado δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που μόλις έχει «ξυπνήσει» και έχει καταφέρει να βγει από τη σκιά προηγούμενων δίσκων, όπως το And Now That I’m In Your Shadow (2006), για να περπατήσει σ΄ένα διαφορετικό μουσικό τοπίο: ηλεκτρικό και ακουστικό, σκοτεινό και ηλιόλουστο, industrial και φυσικό, σιωπηλό και εξομολογητικό, rock και folk. Με τη μελαγχολία αλλά και όλες τις ψυχολογικές του καταστάσεις σε πρώτο πλάνο, εδώ δημιουργεί μια ένταση που παραπέμπει στο I Break Chairs (2002).
«Στην πραγματικότητα δεν μου αρέσει να γράφω για προσωπικά ζητήματα στα τραγούδια μου», λέει. Ωστόσο ο Jurado αυτή τη φορά παρουσιάζεται προσωπικός, αφού δεν λειτουργεί μόνο σαν κάμερα η οποία κλέβει σκηνές από την καθημερινότητα των ηρώων του, αλλά γίνεται ο ίδιος πρωταγωνιστής σε 13 διαφορετικές ιστορίες – όσα και τα tracks του δίσκου. Έρωτας και απόρριψη, συμβατικές και αντισυμβατικές σχέσεις, νευρώσεις και εμμονές, με τις όψεις του θανάτου να κυριαρχούν ανάμεσα σε πουλιά που τραγουδάνε, χαρταετούς που πετάνε, σεντόνια που τσαλακώνονται, κέρματα που πέφτουν στη σχισμή ενός τηλεφώνου, χάπια που τελειώνουν γρήγορα, βραδινές βόλτες στην πόλη, ηλιόλουστες βόλτες στο γρασίδι.
Από το πρώτο τραγούδι “Gillian Was A Horse” μέχρι και το “Predictive Living” το οποίο κλείνει τον δίσκο, είναι λίγα τα σημεία όπου μπορεί κάποιος να τα χαρακτηρίσει βαρετά. Αντιθέτως, ο Damien Jurado μαζί με τους μόνιμους πλέον συνεργάτες του, την Jenna Conrad – η οποία συμμετέχει στη σύνθεση του “Gillian” και γράφει εξ’ ολοκλήρου το “Best Dress”- και τον Eric Fisher, ζωγραφίζουν έναν όμορφο folk πίνακα με rock χρώματα.
Ισορροπία ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας, πιάνο και τσέλο σε προσεγμένες δόσεις, δροσερά riffs που σε παίρνουν μαζί τους, έξυπνα «γυρίσματα», ρυθμικά ντραμς τα οποία γίνονται και πιο heavy όταν χρειάζεται, και καλά φωνητικά (τόσο ο Jurado όσο και η Conrad) πάνω σε ευχάριστες μελωδίες. Μελωδίες που όλο κάτι σου θυμίζουν αλλά δεν πρόκειται να το βρεις, γιατί, ό,τι κι αν έχουν κλέψει από άλλους – παλαιότερους συναδέλφους – το έχουν κάνει δικό τους. Ίσως ένας από τους καλύτερους folk rock δίσκους της χρονιάς.
