Ενώ οι λοιποί συν-κάγκουρες της προεφηβείας μου μακάριζαν το ανυπέρβλητο συχνοτικό εύρος της στεντόρειας φωνής του Bruce Dickinson, τα περίτεχνα, επικολυρικά σόλα του Dave Murray και το αδυσώπητο drumming του αιώνιου έφηβου Nicko McBrain, εγώ είχα βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι ο Steve Harris ενσάρκωνε το απόλυτο cool. Ο τρόπος που ράμφιζε το μπάσο στριφογυρίζοντας την ανεμοδαρμένη λεοντή του ενόσω ο Eddie «έσπερνε» επί σκηνής έχει εντυπωθεί βαθιά στο υποσυνείδητο μου ως μια αθάνατη σκηνή, μια πολεμική ιαχή ενός αυθεντικού rock ‘n’ roll επιβιώσαντα. Η σχέση του ανωτέρω αχρείαστου παραληρήματος, πέρα από την εκτονωτική του αξία για τον γράφοντα, σχετίζεται άμεσα με το επώνυμο της εδώ καλλιτέχνιδας: Harris. Ναι, ο αιωνόβιος μπασίστας των Iron Maiden είναι ο γεννήτορας της Lauren, η οποία μαζί με τη μπάντα της ανοίγουν τις συναυλίες του επιτυχημένου Somewhere Back In Time World Tour, προς τέρψη των απανταχού λατρών του ωραίου φύλου.
Είναι προφανές πως η Lauren Harris έχει κληρονομήσει τα μισά χρωμοσώματα από τον Steve: είναι μια ευειδής, καλοσχηματισμένη αμαζόνα με κατάμαυρα ολόισια μαλλιά, αμυγδαλωτά μάτια και σμιλεμένα ζυγωματικά, τα οποία θα φθονούσε και top-model του Valentino Garavani. Θα έφταναν όμως αυτά τα διαπιστευτήρια για να σταθεί αξιοπρεπώς στο παρόν μουσικό στερέωμα, πολλώ δε μάλλον να «σαπορτάρει» τους Iron Maiden; Μετά την ακρόαση του Calm Before The Storm αυτή η ερώτηση καταχωρείται ως ρητορική. Είναι γεγονός πως οι συνεισφέροντες μουσικοί, μεταξύ αυτών και ο πατέρας της, είναι παραπάνω από άψογοι, με το ηχητικό αποτέλεσμα να καταγράφεται ως υπερλουστραρισμένο μα και διόλου περιπετειώδες. Επίσης, η φωνή της, χωρίς να είναι τίποτα σπουδαίο, έχει δυνατότητες – αν δουλευτεί. Τα τραγούδια, όμως, είναι μια ασήμαντη μίξη παλαιάς κοπής FM/Hair Rock με προϋπολογισμένα σόλα, ρεφραίν- τσιχλόφουσκες και τη Lauren στη μέση να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ μιας πιο ενήλικης Avril Lavigne (χωρίς την τσαχπινιά και τα hooks), μιας νεότερης Sheryl Crow (χωρίς το απαραίτητο γρέζι) και μιας λιγότερο ερωτοχτυπημένης Alanis Morissete (χωρίς τις εμπειρίες). Αποτέλεσμα: (power-pop +Fm)/(ξυπόλυτη ερμηνεία* διακριτική αφωνία)= ψ(το κενό σύνολο).
Τα περισσότερα τραγούδια του παρόντος άλμπουμ δεν αντέχουν σε κριτική, ενώ η επαναληπτική ακρόασή τους εδραιώνει την πεποίθηση πως δεν γνωρίζουμε όλες τις διαδρομές που μπορεί να διανύσει ένα μήλο κάτω από τη μηλιά – ήτοι σε ποιού το κεφάλι θα σκάσει. Ίσως βέβαια αν το υλικό που είχαμε στα χέρια μας ήταν multimedia cd-rom με promo videos από τις φωτογραφήσεις της δεσποινίδας Harris η βαθμολογία να ήταν ελαφρώς διαφορετική…
