Υπάρχουν περιπτώσεις που από το πουθενά σχεδόν μπορεί να ακούσεις ενδιαφέρουσες μελωδίες και τραγούδια και να ξαφνιαστείς. Ο Langhorne Slim είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Το Daytrotter τον ανέσυρε από τα ραδιόφωνα των αμερικάνικων κολεγίων και τον έβαλε (δύο φορές, παρακαλώ) δίπλα σε τεράστιες μπάντες όπως τους National και τους Low. Με αυτά τα δεδομένα και τις support εμφανίσεις του στους Murder By Death, οι κριτικές δεν θα μπορούσαν παρά να είναι τουλάχιστον καλές.
Επί του προκειμένου, κάποιος ελαφρώς κακόβουλος θα έλεγε ότι ο, κατά κόσμον, Sean Scolnick κοπιάρει τον Bob Dylan και τίποτε άλλο. Αυτό θα αποτελούσε αδικία, γιατί από τη μια πλευρά, ναι, η φωνή του προσομοιάζει επικίνδυνα με τον καχεκτικό μπάρμπα, αλλά από κει και πέρα οι ενορχηστρώσεις είναι, στον μισό δίσκο, από ευρηματικές μέχρι εξαιρετικές. Το πιάνο, το τρομπόνι και η τούμπα δεν ακούγονται ιδιαίτερα συχνά σήμερα. Εδώ όμως κατέχουν τη σωστή τους θέση. Για παράδειγμα, το “Rebel Side Of Heaven” θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για την αρμονική συνύπαρξη κλασικών και ηλεκτρικών οργάνων. Εκτός από τα τερτίπια της παραγωγής, υπάρχουν πάντα οι μελωδίες και τα λόγια. Και ο Langhorne Slim ξέρει να φτιάχνει ωραία κομμάτια, που μερικά από αυτά σου κολλάνε στο μυαλό μόνο και μόνο λόγω της αμερικάνικης απλότητας και ευθύτητάς τους. Χαρακτηριστικό είναι το “Diamonds And Gold” που θα μπορούσε να χορεύεται σε κάποιο σχολικό prom στα προάστια των μεγαλουπόλεων ή από κάποιον γερασμένο redneck παρέα με την συμβία του.
Ο ήχος πάντως δεν μένει στάσιμος αλλά περιφέρεται συχνά στο ακουστικό punk, την americana και τα blues. Ο δίσκος ευτυχώς παραμένει συμπαγής και ιδιαίτερα συμπαθής. Με λίγα λόγια μιλάμε για τον δεύτερο δίσκο ενός μουσικού που υπόσχεται ότι θα μας απασχολήσει πολλάκις στο μέλλον. Ας το ευχηθούμε...
