Ο Joe Bonamassa γεννήθηκε πριν από 31 χρόνια στη Ν. Υόρκη και παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του θεωρείται master στην ηλεκτρική blues-rock κιθάρα. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το διπλό, ζωντανά ηχογραφημένο, Live From Nowhere In Particular, το οποίο κυριολεκτικά ξεχειλίζει από πάθος και δυναμισμό.
Ο Bonamassa μου άρεσε πολύ στα προηγούμενα άλμπουμ του, σε αυτή όμως τη δουλειά του με εντυπωσίασε. Χωρίς τον περιορισμό που βγάζει η μοναξιά του στούντιο, ο εξαιρετικός κιθαρίστας «συναντά» πάνω στη σκηνή όλους όσους επηρέασαν το παίξιμό του και μοιάζει να το διασκεδάζει πολύ (κάθε χρόνο κάνει περισσότερα από εκατό live σε Αμερική και Ευρώπη). Με δασκάλους σπουδαίους, όπως ο B.B. King, ο Stevie Ray Vaughan, ο Buddy Guy, ο Eric Clapton και ο Rory Gallagher, μπορεί ο Bonamassa και χαράζει τη δική του επιτυχημένη διαδρομή, με αγάπη και αφοσίωση στα ηλεκτρικά μπλουζ.
Η ακρόαση αυτού του δίσκου σε συνεπαίρνει, προκαλώντας αλλεπάλληλες ηλεκτρικές δονήσεις. Παίζοντας με τις ταχύτητες και τις εντάσεις ο Bonamassa μας χαρίζει 14 λόγους για να τον θαυμάσουμε, τόσους όσους και τα τραγούδια που περιλαμβάνει αυτό το διπλό live άλμπουμ. Πλάι του συναντούμε εξαίρετους μουσικούς με τις δικές τους περγαμηνές στον χώρο της τζαζ και των μπλουζ: στα τύμπανα ο Bogie Bowles, στο μπάσο ο Carmine Rojas και στα πλήκτρα ο Rick Melick, με ένα παίξιμο σφιχτό και απέριττο χτίζουν ένα-ένα τα τραγούδια και ξεσηκώνουν το πλήθος, που συμμετέχει με πάθος. Τέτοια live, εγώ προσωπικά τα ζηλεύω. Τραγούδια όπως το “So Many Roads”, το “Sloe Gin”, το “If Heartaches Were Nickels” και το εντυπωσιακό “Wake Up Dreaming” δύσκολα μπορούν να αποδώσουν τη δύναμη και το πάθος που κρύβουν μέσα από τους τέσσερις τοίχους ενός στούντιο. Θέλουν τον ιδρώτα και τη ζωντάνια της σκηνής – κάτι που ο Joe Bonamassa ξέρει και χειρίζεται τόσο καλά, όσο και τη Gibson Les-Paul κιθάρα του.
