Γράφοντας την κριτική για το κλαμπ των εξερευνητών, ξανακούω παράλληλα το εξαιρετικό ντεμπούτο τους και βρίσκω την πεντηκοστή ακρόαση να διατηρεί μέσα μου τον ενθουσιασμό της πρώτης. Έξι άτομα από τη South Carolina δοκιμάζουν να σταθούν δίπλα στους Beach Boys, με εκείνες τις φωνές που σου φέρνουν στο μυαλό το μεγαλειώδες Pet Sounds, αλλά και τις γλυκές κιθάρες, οι οποίες γλυκαίνουν ακόμα περισσότερο όταν συνοδεύονται από το χαρακτηριστικά μελωδικό πιάνο, κάνοντας τα πάντα να ηχούν και να μοιάζουν μαγικά.
Ναι, το Freedom Wind ακούγεται σαν ένα 1960s reunion, αλλά και σαν ένα πάρτυ παλιών συμμαθητών. Σαν ένα σκονισμένο βινύλιο που ξέθαψε η καθαρίστρια ή μία κασέτα η οποία γράφτηκε για τον πρώτο έρωτα. Όπως και να ’χει, αυτό το reunion, αυτό το πάρτυ, αυτό το βινύλιο ή εκείνη η κασέτα μοιάζουν απαραίτητα. Από το εισαγωγικό “Forever” ως το ομώνυμο “Freedom Wind” όλα κυλάνε τέλεια απ’ το πουθενά. Ακριβώς γιατί και το ίδιο το συγκρότημα εμφανίστηκε απ’ το πουθενά. Και αυτές είναι οι μαγικές στιγμές της μουσικής, όταν κάτι τόσο καλά δουλεμένο εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός για να μας συναρπάσει. Μπορεί να είναι κάτι πολύ οικείο, διατηρεί όμως μία συναρπαστική φρεσκάδα. Χωρίς να επαναλαμβάνονται, οι Explorers Club παίζουν γιατί το γουστάρουν. Και δίχως απάντηση σε κανένα Sgt. Peppers (και χωρίς το αβαντάζ της τότε εποχής) σε κάνουν να τους βγάλεις το καπέλο.
Καθ’ όλη την ακρόαση του δίσκου ραγίζουν καρδιές και δακρύζουν κιθάρες. Τα πολλά λόγια είναι, επομένως, περιττά για το Freedom Wind (αν και ήδη έχω γράψει τόσα). Έναν δίσκο 12 κομματιών νοσταλγικής μελωδίας, ο οποίος μπορεί να μην αποκτήσει τον τίτλο του κλασικού, ίσως επειδή ηχεί υπέρ-ρομαντικός για την εποχή του, αλλά διαθέτει οπωσδήποτε αξία.
