Περισσότερο πρέπει να ταλαιπωρήθηκαν οι πέντε τους μέχρι να οριστικοποιήσουν τον τίτλο για τούτο τον ημί-πατροκτόνο απόγονο του Apologies To The Queen Mary, παρά για την αυτή καθεαυτή ηχογράφησή του. Τελικά βολεύτηκαν με το όνομα του studio που έχει στήσει ο Arlen Thompson, ντράμερ και παραγωγός, αυτή τη φορά, της μπάντας.
Αν παρομοιάσουμε το At Mount Zoomer με indie τραμπάλα, θα ξετρυπώσουμε κάμποσα δίδυμα – φαινομενικά ή και ουσιαστικά – αντίρροπων δυνάμεων, υποψήφιων να λάβουν θέση πρόσωπο με πρόσωπο, επί της απλοϊκά σοφής κατασκευής. Έχουμε και λέμε, με φορά από έξω προς τα μέσα: Ο κερασφόρος επιτιθέμενος του εξωφύλλου, απρόσμενα αμήχανος εμπρός σ’ έναν ξετσουτσουρωμένο νάνο του παραμυθιού. Οι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες συνθετικές προσεγγίσεις των Boeckner και Krug, οι οποίες εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια του άλμπουμ: βουρ στο ψητό η πρώτη, «πάρε τον δύσκολο δρόμο» η επικρατέστερη δεύτερη. Τα διάσπαρτα χαζοβιόλικα – με την καλή έννοια – πλήκτρα απ’ τη μια, οι έντονα prog-ίζουσες τάσεις από την άλλη. Κι αν δεν σας ενοχλούν πολύ οι γενικεύσεις: η άκρη του νήματος της do-it-yourself παράδοσης – απ’ τις γκαραζόμπαντες του εξήντα και την punk φυσική καταστροφή (λαίλαπα, πλημμυρίδα κι όλα τα συναφή), μέχρι την επανάσταση των home studios, με όλες τις απαραίτητες διακλαδώσεις – ενάντια στην arty, prog, ή όπως αλλιώς αγαπάτε, άποψη περί ροκ μουσικής. Την τελευταία άποψη την ξεφωνήσανε – δίκαια, για να μην παρεξηγούμαστε – πάνω από τριάντα χρόνια πριν, της άλλης ακόμα περιμένω πότε θα έρθει η σειρά της, για τους ακριβώς ανάποδους λόγους.
Οι ισορροπίες είναι λεπτές και επικίνδυνα ευαίσθητες. Οι δυάδες των αντίρροπων δυνάμεων, άλλωστε, έχουν την τάση να αλληλοεξουδετερώνονται. Έλα, όμως, που στην περίπτωσή μας συνεργάζονται – ανίερη συμμαχία λέγεται αυτό – και αψηφούν εναλλάξ τη βαρύτητα, κάνοντας πλάτες η μία στην άλλη. «Fire in the hole, fire in the hole, fire in the hole», σκούζει κάποια στιγμή το εντεκάλεπτο, εναλλακτικά προοδευτικό “Kissing The Beehive”, αναλαμβάνοντας χρέη κορύφωσης αλλά και επιλόγου, αφού έχει τσουρουφλίσει κάμποσους, ανεξαρτήτως στρατοπέδου, με το εξής χαρακτηριστικό, δίστιχο: «You held your cock in the air and you called it a guitar, you put your face on the glass and you called it good cinema». Για να ξορκίσουμε τις αυνανιστικές αερολογίες, παραδοθήκαμε στη θεοποίηση της υπεραπλούστευσης.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως θεωρώ το At Mount Zoomer καμιά αποκάλυψη ή κανέναν δισκογραφικό κολοφώνα (καιρό προσπαθώ να το σφηνώσω αυτό κάπου). Αλλά του δίνω αρκετές πιθανότητες να δημιουργήσει ένα σημαντικό δεδικασμένο, άσχετο με την όποια επιτυχία του, αντίβαρο στον indie συντηρητισμό.
