Αν το "God Save The Keg" με το οποίο ανοίγει το νέο άλμπουμ των Blackmore’s Night είναι άλλο ένα φολκ κομμάτι στα μέτρα του συγκροτήματος, το οκτάλεπτο, επικό "Locked Within The Crystall Ball" που ακολουθεί περιγράφεται καλύτερα από τον ίδιο τον Ritchie Blackmore, όταν χαρακτήρισε τη μπάντα σαν μίξη του Mike Oldfield με την Enya.
Η αντίληψή του για το πώς θέλει να παίζει την αναγεννησιακή μουσική σήμερα δεν θα μας ενοχλούσε διόλου εάν εμφανιζόταν χτες ας πούμε. Όταν, όμως, παίζεις – επί έντεκα συναπτά έτη – κάτι διαφορετικό από το χαρντ ροκ που σε ανέδειξε, τότε το κάνεις από αγάπη. Και αν αγαπάς κάτι δεν το ευτελίζεις, πράγμα που ο Blackmore κάνει αργά, αλλά σταθερά, τα τελευταία χρόνια. Η AOR αντίληψη κυριαρχεί στο Secret Voyage μέσω μακρόσυρτων, πιασάρικων σόλο, ενώ η καραμπινάτη επανάληψη παλαιότερων θεμάτων από την εποχή των Deep Purple (παράδειγμα το "Circle"), είναι ενοχλητική σαν παρανυχίδα. Αν ο Blackmore θυμάται τις παλιές του δόξες, ας παρακαλέσει τους Purple να τον ξαναπάρουνε, να τον χωρίσει επιτέλους κάποιος από την Candice ή να της πει να φτιάξει δικό της συγκρότημα και να πάει να κάνει ότι τη φωτίσει, έλεος πια! Μέχρι και τον Έλβις έπιασε στο στόμα της η τελευταία και τραγουδάει το "Can't Hepl Falling In Love" σε μια πανηλίθια, φλώρικη και τόσο ξενέρωτη εκτέλεση, ώστε δεν θες να ξαναερωτευτείς, δεν θες να ξαναδείς γυναίκα στη ζωή σου όταν την ακούς.
Μπορεί απ' την πολύ τσαντίλα να παρακούμε, αλλά μήπως η Candice ξεσήκωσε και κάτι από τους Styx και το “Boat On The River” στην προσπάθειά της να γράψει ένα πιο πιασάρικο τραγούδι; Γιατί το “Toast To Tomorrow” εκεί παραπέμπει. Με λίγα λόγια, η ειλικρινής ενασχόληση με ένα μουσικό είδος είναι αποδεκτή, όποιο και να είναι αυτό. Ο αυτό-εξευτελισμός, όμως, και η ηλιθιότητα είναι πράγμα διαφορετικό.
