Ο Game είναι αδιαμφισβήτητα ο «βασιλιάς» του ραπ της Δυτικής Ακτής. Ένας καλλιτέχνης, που, πέραν του εξαιρετικού του ταλέντου, είναι αρκετά χαρισματικός ώστε να σηκώσει στους ώμους του τη μεγάλη παράδοση του G Funk, του gangsta hip hop και του hardcore της Δύσης. Με δύο «κλασικούς» δίσκους, για τα δεδομένα τουλάχιστον της χιπ χοπ εποχής μας (Documentary, Doctor’s Advocate), ένας τρίτος δίσκος για τον Game συνιστούσε πρόκληση. Αρχικά, γιατί θα έπρεπε να αποδείξει σε όλους ότι η τεράστια επιτυχία του δεν συνδέεται τόσο με τη συμμετοχή του Dr. Dre στη παραγωγή, και έπειτα, ούτε και στην επεισοδιακή του σχέση με την κλίκα του 50 Cent, τη G-Unit.
Στο LAX ο Game καταφέρνει και να απογαλακτιστεί από τον Dr. Dre και την προσωπική λατρεία που του τρέφει αλλά και να γράψει στίχους με τεράστια σιγουριά για αυτούς. Ο Game γράφει εμπνευσμένα, περιορίζει τη σπάταλη παράθεση ονομάτων (το επονομαζόμενο και «name dropping» αγγλιστί) και δείχνει να μην έχει πια την ίδια εμμονή με τη gangsta θεματολογία. Ταυτόχρονα ο δίσκος είναι, από τη φτιάξη του, καταδικασμένος να γίνει επιτυχία. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η συμμετοχή της παραγωγικής ελίτ του καιρού μας (Kanye West, Hi-Tek, J. R. Rotem, το δίδυμο των Cool & Dre), οι οποίοι του χαρίζουν ένα ευρύ φάσμα ήχων, από κλασικά west-side anthems (“State of Emergency”, “Money”), μέχρι και χορευτικές επιτυχίες στο ύφος του “Game’s Pain” ή soul εξτραναγκάντζες όπως το “Angel” του Kanye West, στο οποίο συμμετέχει και ο Common! Νas, Common, Lil’ Wayne, Bilal, Keyshia Cole και ο θρυλικός Ice Cube είναι λίγες μόνο από τις πλούσιες συμμετοχές του δίσκου, ενώ ο Raekwon (των Wu Tang Clan) εκπλήσσει με την παρουσία του στο “Bulletproof Diaries”: ένα τυπικό δείγμα «μαφιόζικου ραπ», όπου η θεματολογία αφορά στις εμπειρίες του Game ως μέλους της θρυλικής συμμορίας των Bloods – σε συσχετισμό με την απανταχού σημειολογία του οργανωμένου εγκλήματος όπως αυτή υπάρχει στη παράδοση της Ανατολικής Ακτής.
Το κομμάτι “Letter To The President” με τη συμμετοχή του Nas (και ένα εκπληκτικό δείγμα από τη μοναδική επιτυχία των Jaggerz) αποτελεί ταυτόχρονα σύγχρονο δείγμα πολιτικοποιημένης χιπ χοπ γραφής, αλλά και μια αναφορά στο ομώνυμο κομμάτι του 2 Pac. O δε θρίαμβος του Game στον εν λόγω δίσκο, βρίσκεται στο “Game’s Pain”. Aν και στο συγκεκριμένο κάνει κατάχρηση ίσως του προαναφερόμενου «name dropping», όχι μόνο κατορθώνει να αποτίει φόρο τιμής στους καλλιτέχνες με τους οποίους μεγάλωσε (και τελικά – διόλου τυχαία – συνεργάστηκε σε όλο το φάσμα της δισκογραφίας του), αλλά ταυτόχρονα αναλαμβάνει την ευθύνη του απέναντι σε όλη τη χιπ χοπ κοινότητα και την (θα προσθέταμε) κατάντια της: «Ask a Jay-Z fan 'bout Big Daddy Kane Don’t know him, Game gonna show 'em Just like they showed me, my lyrics is O.G…».
Ο Game είναι αμφιλεγόμενος, αληταράς και βίαιος. Ράπερ με συχνά τράβαλα με την Αστυνομία, καθώς και φυλακίσεις, αλλά και από τους μόνους καλλιτέχνες οι οποίοι απολαμβάνουν αυθεντικού σεβασμού στους δρόμους του Λος Άντζελες. Αλλά, πάνω από όλα, είναι ένας σταρ του mainstream. Aυτό το «σταριλίκι», όμως, δεν το θυσιάζει στον βωμό της ματαιδοξίας του, αλλά νοιάζεται και γιατί «ο μέσος οπαδός του Jay Z, αγνοεί την ύπαρξη του Big Daddy Kane». Έντιμο αν μη τι άλλο… Το LAX αποδεικνύεται έτσι ένας πολύ καλός χιπ χοπ δίσκος, εφάμιλλος των δυο προηγούμενών του και αποδεικτικός του γιατί ο Game είναι ο αναβιωτής ενός ολόκληρου κινήματος (West Side) και ένας από τους καλύτερους ράπερ της εποχής του.
