Από τους προ δεκαπενταετίας Σκοτεινούς Μεσαιωνικούς Χρόνους και έπειτα, οι Νορβηγοί Satyricon έχουν χτίσει ένα όνομα στον black metal χώρο, το οποίο χαίρει και γενικότερου σεβασμού έξω από τον αμιγώς μεταλλικό χώρο. Λίγο οι επιβλητικές τους, «σκοτεινές» κιθάρες, λίγο τα απολύτως πειστικά φωνητικά του frontman τους Sigurd «Satyr» Wongraven και σίγουρα η ικανότητά τους να συνθέτουν αποτελούν τα μυστικά αυτής της επιτυχίας.
Μυστικά τα οποία συνθέτουν τη ραχοκοκκαλιά και της έβδομης δισκογραφικής τους κατάθεσης, The Age Of Nero – όπου Nero ο αρχαίος Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρωνας και όχι το δημοφιλές πρόγραμμα αντιγραφής cd. Η συνεκτικότητα και το ενδιαφέρον της οποίας πρέπει να χρεωθούν αποκλειστικά στον Wongraven, έναν άνθρωπο-ορχήστρα, ο οποίος γράφει όλα τα τραγούδια, τα τραγουδάει, παίζει κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα και επιπλέον υπογράφει και την παραγωγή του δίσκου. Όλα καλά κι ωραία μέχρι εδώ, μόνο που φοβάμαι πως αυτή τη φορά οι Satyricon αναπαύτηκαν περισσότερο από όσο έπρεπε στις δάφνες τους. Αρκούμενοι δηλαδή σε ένα «κρακ» ξεπιάσματος των μυών τους, παρά σε μια νέα επίδειξη δύναμης αυτών.
Το Age Of Nero δεν φλυαρεί ούτε στις πιο μακροσκελείς στιγμές του, κάπου όμως σε κουράζει, όντας αναμενόμενο (“Sign Of The Trident”). Διακρίνεται από μεγάλη συνοχή, η οποία όμως δεν ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση από τη μονότονη ομοιογένεια. Τα τύμπανα του Frost χτίζουν, παρέα πάντοτε με τις θαυμάσιες κιθάρες του Satyr, μια σχεδόν industrial αισθητική, με την εξαίρεση όμως του ερεβώδους “My Skin Is Cold”, του επιθετικού “Commando” και του “Die By My Hand”, κάτι λείπει από τις υπόλοιπες συνθέσεις ώστε να εντυπωσιάσουν – με τρανταχτό παράδειγμα το single “Black Crow On A Tombstone”. Δεν παύει να είναι ένας καλός black metal δίσκος το Age Of Nero, αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό. Ίσως ο Satyr να πρέπει να κάνει λιγότερα πράγματα, αφήνοντας και άλλους να συμμετέχουν στη δημιουργική διαδικασία, ώστε να επέλθει μεγαλύτερη ζύμωση ιδεών.
