Το όνομα των Fuck Buttons έχει πια φτάσει στα αυτιά κάθε ενημερωμένου μουσικόφιλου, στους επτά μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του ντεμπούτο δίσκου τους. Οι κριτικές που έχει λάβει το βρετανικό ντουέτο των Andrew Hung και Benjamin J. Power είναι διθυραμβικές και το Street Horrrsing βρίσκεται ήδη για πολλούς στη λίστα με τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 2008. Και υπάρχουν καλοί, αναθεματισμένα καλοί, λόγοι για όλα αυτά.
Σε αντίθεση με τόσες και τόσες βρετανικές μπάντες που εκθειάζονται δίχως ιδιαίτερα σοβαρούς λόγους – απλώς επειδή καλοπιάνουν το brit pop αισθητήριο διάφορων μουσικών επαϊόντων, το οποίο τυχαίνει να έχει «περάσει» και στις μάζες, άρα να είναι και εμπορικό – οι Fuck Buttons δεν μιμούνται, δεν αναμασούν, δεν ξαναζεσταίνουν κανένα φαγητό. Και βέβαια έχουν τα πατήματά τους: το Street Horrrsing ενδέχεται να σου φέρει, ανά περιστάσεις, κατά νου το And Their Refinement Of The Decline των Stars Of The Lid ή το Slicer των Wolf Eyes. Όχι όμως γιατί αναπαράγει τα δικά τους κόλπα, αλλά γιατί διαθέτει εκλεκτικές συγγένειες μαζί τους, ως συνοδοιπόρος σε μια κοινή αναζήτηση νέων ηχητικών οριζόντων. Οι Fuck Buttons είναι εξερευνητές, οι οποίοι με τόλμη στέκονται στα απώτατα όρια της επικράτειας των ηλεκτρονικών, της post-rock αισθητικής και του έλλογου θορύβου, φιλοτεχνώντας πολυεπίπεδα κολλάζ, σαν το εννιάλεπτο εναρκτήριο “Sweet Love For Planet Earth”, ευαγγελιζόμενα μια νέα, δίχως όνομα ακόμα μουσική. Αν δεν αποδειχθεί δηλαδή ως μια μοναχική ιδιαιτερότητα, το Street Horrrsing ενδέχεται μια μέρα να αποτελεί ένα «κλασικό» άλμπουμ-ορόσημο για μια ταμπέλα ακόμα ανεφεύρετη και εγώ να φαίνομαι ως...τσιγκούνης που το βαθμολόγησα μόλις με 4 αστέρια τότε που «συνέβαινε».
Ο πειραματισμός των Fuck Buttons δεν είναι στεγνός, ούτε ελιτίστικα στριφνός – παρότι δεν είναι σίγουρα προσανατολισμένος στο γούστο των πολλών. Παντρεύει αρμονικά την πρωτοπορία με την καθηλωτική ομορφιά (“Okay Let’s Talk About Magic”)· χρησιμοποιεί επαναλαμβανόμενα μοτίβα όχι για να αναπληρώσει κάποιο αδιέξοδο στην έμπνευση, αλλά ως συμπαγές δομικό υλικό ενότητας· φρεσκάρει την έννοια του «επικού» τοποθετώντας τη σε ένα απόλυτα zeros αστικό περιβάλλον (“Bright Tomorrow”)· επιτρέπει στην παραμόρφωση των φωνητικών να επανέλθει στο προσκήνιο με ρόλο ουσιαστικό, απαλλαγμένη δηλαδή από τα βαρίδια της κατάχρησής της και της υπαγωγής της σε εξυπνακίστικο εφέ (“Race You To My Bedroom/Spirit Rise”)· και πάνω από όλα δείχνει, αν βουτήξεις βαθιά στα μυστικά της μαγείας του και αρχίσεις να αποδομείς όλα αυτά τα αριστοτεχνικά φιλοτεχνημένα επίπεδά του, ότι η ιστορία του rock ‘n’ roll δεν έχει τελειώσει, ότι δεν γίνεται ποτέ ουσιαστικά να τελειώσει. Από τη σαφώς πιο διαστημική οπτική γωνία μιας γενιάς απόλυτα εξοικειωμένης με τις τρομακτικές δυνατότητες της Δυτικής τεχνολογικής προόδου, το Street Horrrsing αποτελεί ένα μακρινό δισέγγονο εκείνης της υπόθεσης που άρχισε στα μέσα των 1950s στις Η.Π.Α., το οποίο επιστρέφει μάλιστα και στην ακόμα πιο απώτερη κοιτίδα του – την Αφρική – μέσω των μεταλλαγμένων tribal μοτίβων του αστρικού “Ribs Out” ή των ρυθμικών τυμπάνων του “Colours Move”. Βάλτε τα τελευταία δίπλα-δίπλα στη δουλειά των περίφημων συγκροτημάτων τυμπανιστών από το Μπουρούντι και θα δείτε ότι μοιράζονται πολύ περισσότερα κοινά από όσα μπορείτε να φανταστείτε...
