Πίσω στο μακρινό 1993, ένα νεαρός μικροκαμωμένος Αγγλάκος ονόματι Noel Gallagher, έχοντας στο συρτάρι του έτοιμα καμιά πενηνταριά κομμάτια από τα διαλείμματα των υποχρεώσεών του ως roadie στους Inspiral Carpets, κατόρθωσε, μέσω του ονόματος των Oasis, να διαμορφώσει το σκηνικό της παγκόσμιας μουσικής σκηνής στα μέσα των 1990s. Σήμερα, με τα 1990s να αποτελούν ανάμνηση, ο ίδιος Αγγλάκος – μεσήλικας πλέον και με το συρτάρι άδειο εδώ και με δεκαετία – αποφάσισε να κατέβει από το γυάλινο ρετιρέ της ματαιοδοξίας του για να διαπιστώσει «ιδίοις όμμασι» πού έχει τελικά καταλήξει η «δικιά» του μουσική σκηνή, που αυτός έπλασε. Με την κάθοδο του ίσως κατάλαβε πως αποτελεί πλέον μόδα κάποιος να βρίζει τους Oasis, όχι μόνο σε χώρες όπου η δήλωση αυτή απλά και μόνο ερμηνεύεται σε προσπάθεια δικαιολόγησης του «υπάρχω» (από τη στιγμή που μουσική τους συμβολή στο χάρτη είναι ανάλογη της «μπανανίας» στο πείραμα του CERN), αλλά και στο ίδιο του «ιδιόκτητο» Ηνωμένο Βασίλειο. Σε αυτήν την εξέλιξη βέβαια βοήθησε και ο ίδιος, καθώς μαζί με το λοιπό σχήμα κυκλοφορούσαν albums των οποίων η είδηση της κυκλοφορίας τους αποτελούσε μεγαλύτερο γεγονός από την ίδια την ύπαρξη τους. Οι ψίθυροι από το Be Here Now, έγιναν δηλώσεις στο Standing On Shoulders, κραυγές στο Heathen Chemistry, ετυμηγορία στο Don’t Believe The Truth. Όλο αυτό το σκηνικό κάνει την κυκλοφορία του Dig Out Your Soul κομβική για μία μπάντα όπου, στα στόματα αυτών, χαρακτηρίστηκε με άνεση ως «μεγαλύτερη του κόσμου» και βρέθηκε να υπερασπίζεται την υστεροφημία της στα πόδια των ίδιων, οι οποίοι τη λοιδόρησαν για δυο φύλλα παραπάνω ή γιατί απλά το μουσικό προφίλ τους το απαιτούσε. Πώς φτάσαμε όμως εκεί;
Με τη λήξη της βρετανικής μουσικής σκηνής, η μπάντα βρέθηκε στην αναζήτηση αυτοπροσδιορισμού και ταυτότητας. Οι δρόμοι εκ προοιμίου δύσκολοι. Ο ένας έχει να κάνει με την κλάψα – αλλά εκεί οι πρωτεργάτες έχουν «ψυχρό παίξιμο» – ο άλλος με την εσωστρέφεια – αλλά πέρα από το ότι πρέπει να βγάζεις τον σκασμό και να αφήνεις μόνο τη μουσική να μιλάει για σένα (πράγμα αδύνατο εκ κατασκευής ανθρώπου), χρειάζεται να αφεθείς και στον Nigel Godrich, ο οποίος πιθανόν να ξέρει περισσότερο μουσική από εσένα. Ο τρίτος δρόμος είναι απλά να παραμείνεις ως Oasis αυτό που είσαι, αντιμέτωπος με ένα κλίμα που από τον θόρυβο, την υπερφόρτωση από το feedback των κιθάρων (τις οποίες τόσο λατρεύεις) και τον τσίτα ήχο στην ηχογράφηση, υιοθετεί τη μίνιμαλ αισθητική και τις ηλεκτρονικές «φλωριές». Τα δεδομένα αυτά, μαζί και το γεγονός πως η καβάτζα των τραγουδιών που υπήρχαν στέρεψε γιατί γουστάραμε b-sides καλύτερα από το 90% των a-sides των δίσκων που κυκλοφορούσαν στην πιάτσα, έφερε τη μπάντα στα βαθιά. Οι Oasis, στα χρόνια των Standing On Shoulders, Heathen Chemistry και Don’t Believe The Truth, μάθαιναν κολύμπι. Στο περιγραφέν ευμετάβλητο τοπίο, με τους καυγάδες και τα ναρκωτικά καθημερινότητα, με τα μέλη να πηγαινοέρχονται και από οργανοπαίχτες να δίνουν τη θέση τους σε μουσικούς που δύσκολο να τους φέρεσαι ως οργανοπαίχτες, αλλά και με τον εγωισμό της λογικής του «δικού μου τρόπου» να επικρατεί έναντι της υποχώρησης στην άλλη άποψη (βλέπε περίπτωση παραγωγής με Death in Vegas) το τόπι χάθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν άνισα στο σύνολο τους album με μεγάλες μεταπτώσεις και πρόχειρους πειραματισμούς «στου κασίδη το κεφάλι» - να δούμε πώς θα βγει.
Με όλα αυτά καταγεγραμμένα, τι παραπάνω έκανε αυτή τη φορά ο Αγγλάκος για να δικαιολογήσει το ότι αξίζει ακόμα να έχει τη μάπα του πρώτη μούρη στα media όποτε το θελήσει; Η αλήθεια είναι πολλά και τίποτα. Το Dig Out Your Soul αποτελεί τη φυσική συνέχεια της πορείας μιας μπάντας η οποία σε κάθε της album μετά το Be Here Now θα έκανε το επόμενο βήμα, θα υμνούσε το rock ‘n’ roll, θα συνδύαζε την ορμή με την ωριμότητα και δεν το έκανε για να το κάνει τώρα. Εκεί που τα album έβαιναν εκβιαστικά γιατί έπρεπε να βγουν, δουλεμένα με διαφορετικούς παραγωγούς και μηχανικούς ανά φορά και γραμμένα από τη λογική του ενός κατευθείαν στην «πολυμετοχικότητα», το Dig Out Your Soul βγήκε όταν ήταν έτοιμο από πλευράς τραγουδιών, δουλεμένο από σταθερό crew που κατάφερε να ταιριάξει να χνώτα του με τον Noel (o Dave Sardy συμμετέχει για δεύτερη συνεχόμενη δουλειά στην παραγωγή και αυτό θεωρείται κατόρθωμα) και όταν η συμμετοχή των υπολοίπων στη συνθετική διαδικασία επιτελέστηκε μόλις και αυτοί ένιωσαν κομμάτι της μπάντας – όχι επιλεγμένοι μισθοφόροι.
Τα παραπάνω προκύπτουν ακούγοντας τα 45 λεπτά του ηχογραφημένου στo περίφημο Abbey Road Dig Out Your Soul, όπου αυτομάτως συνειδητοποιείς πως πρόκειται για album γεμάτο, με αρχή, μέση και τέλος, στιβαρό, με ροή που κυλά από κομμάτι σε κομμάτι απροβλημάτιστα χωρίς άγχη για το αν αυτό που μόλις άκουσες είναι και το τελευταίο καλό το οποίο έχει να δώσει. Το εισαγωγικό “Bag It Up” αποτελεί το καλύτερο ξεκίνημα σε δίσκο των Oasis από εποχή Definitely Maybe (εκεί με το “Rock ‘n’ Roll Star”). Οι psych rock κιθάρες με τα εξαιρετικά ντραμς δίνουν τον τόνο, κορυφώνοντας του ρυθμούς με ένα απογειωτικό τελείωμα, ενώ το ακόλουθο “Turning” ηχεί ως η φυσική συνέχειά του, με κλιμακώσεις και ξεσπάσματα πού έχουν όμως νόημα, δεν συμβαίνουν απλά για να συμβαίνουν. Το πρώτο single “The Shock Of The Lighting” είναι η φρέσκια και αναγεννημένη εκδοχή των Oasis των πρώιμων 1990s σήμερα. Ο Noel παραδέχτηκε πως το κομμάτι γράφτηκε μέσα στο στούντιο επηρεασμένος από την παικτική προσέγγιση μπάντας και παραγωγής κατά τις ηχογραφήσεις και πραγματικά το κομμάτι αυτό αποτελεί τη μικρογραφία του album, όντας άμεσο και ταυτόχρονα μουσικά «πολύχρωμο». Στο “(Get Οff Your) High Horse Lady”, το ένα εκ των τριών κομματιών που τραγουδά ο Noel (μαζί με “Waiting For The Rapture” και το “Falling Down”) οι Oasis συναντούν τo mellotron, παραμορφώνουν τα φωνητικά, και ακούγονται πιο blues από ποτέ – το δε “Falling Down” ηχεί ως μια κύκνεια και πεσιμιστική μελωδία γραμμένη πάνω από καθοδηγητικά τύμπανα, καταστάλαγμα της επικαλούμενης ωριμότητας, αποκηρύσσοντας μια για πάντα το “Don’t Look Back In Anger”.
Από τα αναφερθέντα πέντε κομμάτια, (έξι μαζί με το “Waiting For The Rapture”) που συνθετικά υπογράφει ο Noel, τρία μένουν στον έτερο Gallagher και δύο στους Bell και Gem για να κλείσει η ενδεκάδα του Dig Out Your Soul. Και αν στα δυο προηγούμενα album ο Noel χάνει κατά κράτος από τον Liam στην κατοχή των πιο καλών κομματιών (βλ. “Songbird”, “Better Man”, “God Thinks I’m Abel”) στην παρούσα φάση, με τη ρέντα την οποία έχει, ίσως καλύτερα να ξαναεπέβαλε τη δικτατορία στο συγκρότημα. Τα υπόλοιπα τραγούδια, αν δεν είναι της ίδιας ποιοτικής στάθμης, δεν καμπουριάζουν στο ελάχιστο το «ύψος» του συνόλου. Η μοναδική μπλαλαντοειδής στιγμή του (“I'm Outta Time”) αποφεύγει τον γλυκανάλατο ήχο (είπαμε εκεί άλλοι είναι πρωτεργάτες) του “Stop Crying Your Heart Out” ή του “Don’t Go Away” παλιότερα, κάνοντας σωστή χρήση του πιάνο. Το δίλεπτο “Ain’t Got Nothin’”, πάλι, θυμίζει κάτι από punk των Oasis και το “Bring It On”, ενώ η πραγματική αποκάλυψη, “Soldier On”, κάνει το “Nature Οf Reality” του Andy Bell να αποκτά μεγαλύτερη αξία μόνο επειδή το προλογίζει. Ξεχασμένο σε έναn σκληρό δίσκο από τις ηχογραφήσεις στο Abbey Road και υπενθυμισμένο στοn Noel, o οποίος αγνοούσε την ύπαρξή του, από τους «ποντικούς» Coral (που ψαχούλευαν τον σκληρό στο διάστημα των δικών τους ηχογραφήσεων), το “Soldier On” – με τα λουπάτα doublings στα φωνητικά και την ψυχεδελική αισθητική – κλείνει το album με το στυλ που του αξίζει.
Συνολικά, το Dig Out Your Soul είναι το album που θα έπρεπε να κάνουν οι Oasis 8 χρόνια πριν ή, αλλιώς, τους πήρε μόνο τρία album ώστε να καταφέρουν. Και αν αναρωτιέστε γιατί, πολύ απλά γιατί αυτοί είναι οι Oasis. Δεν είναι γεννημένοι μουσικοί, ούτε αγαπάνε τη μουσική τόσο πολύ ώστε να ζουν και να αναπνέουν με ένα τρομερό πλάνο, το οποίο και θα επανεφεύρει τον τρόπο μουσικής προσέγγισης. Ήθελαν απλά να βγάλουν λεφτά και να ξεφύγουν από τη γκρίζα καθημερινότητα που τους έτρωγε. Το γεγονός, όμως, πως τα κατάφεραν (όντας τέτοια άχρηστα κορμιά) τους έδωσε μια άλλη διάσταση, υπερπραγματική. Αποτέλεσαν τη μεταστροφή ολόκληρης της μουσικής κοινότητας από την Αμερική και το grunge στη Βρετανία. Χωρίς αυτούς οι Radiohead θα παίζανε ακόμα μεσημέρι στο Reading (όπως παίζανε και τότε, ενώ είχαν ήδη κυκλοφορήσει το Bends) πριν ο κόσμος, από την Oasis-mania, άρχισε να ανακαλύπτει και να δίνει τη δέουσα σημασία σε όλα τα βρετανικά συγκροτήματα της εποχής. Έφτασαν να συναντιούνται με τον Tony Blair στη Downing Street ως εκφραστές της εργατικής τάξης και μέσα σε όλα αυτά η μουσική, όσο σπουδαία κι αν είναι, αποκτά συμπρωταγωνιστικό ρόλο, αν όχι δευτερεύοντα. Επακόλουθα, οι κρίσεις και τα σχόλια – υπερβολικά και υπερτονισμένα, τόσο στην αποθέωση, όσο και στην καταδίκη. Στο καταλάγιασμα όλης αυτής της τρέλας οι Oasis έδειξαν αν μη τι άλλο πως είναι άνθρωποι, τρωτοί, με λάθη, αλλά και αντανακλαστικά. Και αν αφαιρέσουμε τις κοινωνικοπολιτιστικές παραμέτρους των διαφορετικών εποχών κυκλοφορίας τους το Dig Out Your Soul είναι το καλύτερο album τους μετά το Definitely Maybe. Έτσι Απλά.
«Who’s to Say
That you were right
And I was wrong
Soldier On…»
