Το παλικάρι που τραγουδάει στο νεόκοπο αυτό σχήμα από το Μάντσεστερ μας είχε τραβήξει το αυτί από σκηνής το περασμένο καλοκαίρι, όταν και εμφανίστηκαν σαν ένα από τα ονόματα τα οποία απάρτιζαν το line up του φετινού Fly Beeyond Festival. Πιο συγκεκριμένα, μας μάλωσε επειδή δεν ανταποκρινόμασταν σαν κοινό στη μουσική της μπάντας του, δεν ήμασταν το ζεστό ακροατήριο για το οποίο είχε πολλά ακούσει – πολύ πιθανό κι από τα πατριωτάκια του τους Puressence, που χρόνια τώρα τρώνε ζεστό ψωμάκι από τα χέρια μας. Βέβαια, είναι λογικό να είσαι λίγο σπασμένος όταν παίζεις σ’ ένα τεράστιο γήπεδο και μπροστά σου βρίσκονται διακόσιοι το πολύ νοματαίοι. Απ’ την άλλη όμως, κάποιος θα έπρεπε να ψιθυρίσει γλυκά στο αυτί του αγοριού ότι τίποτα δεν χαρίζεται σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά ό,τι παίρνεις, το κερδίζεις με την αξία σου – τις περισσότερες φορές τουλάχιστον... Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, τα παιδιά απλά δεν μπορούσαν να μας κάνουν να κουνηθούμε. Δεν ήταν άσχημοι μα δεν ήταν και τίποτε το φοβερό. Άλλοτε κάτι τέτοιο αρκεί, εκείνη την ημέρα ίσως πάλι όχι, ίσως να επρόκειτο για μία από εκείνες τις ημέρες...
Ακούγοντας το ντεμπούτο τους άλμπουμ St. Jude κατόπιν εορτής, τώρα δηλαδή που πρέπει να πω δύο λόγια γι’ αυτό, δεν το βρίσκω καθόλου άσχημο. Μπορεί και να τους συμπαθούσα περισσότερο βλέποντάς τους τότε, αν είχα μια πρώτη επαφή νωρίτερα. Δεν είναι καθόλου αυτό το ζητούμενο όμως. Ένα συγκρότημα για να μπορεί να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την αδιαφορία του κοινού, θα πρέπει να είναι σίγουρο για τη δική του την ικανότητα να το αποπλανά. Τότε μόνο μπορεί να εκφέρει γνώμη. Ετούτοι εδώ είναι πολύ μικροί για να μας τη λένε, και το ότι έβγαλαν έναν δίσκο σε πολυεθνική εταιρία δεν σημαίνει πραγματικά τίποτα. Ας έρθουν του χρόνου τέτοια εποχή να μας το επαναλάβουν, αν θα βρίσκονται πουθενά τέλος πάντων – δισκογραφικά ή και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή θέλουν εννοώντας…
Να επαναλάβω εδώ ότι το St. Jude είναι ωραίος δίσκος και σας προτρέπω να τον ακούσετε. Ξεκινάει με στυλ με το “Aftershow” και συνεχίζει με ανεβασμένες ταχύτητες στο “Cavorting”. Κι επειδή έχει τον Stephen Street να επιμελείται την παραγωγή του, θα σας θυμίσει αρκετά τις ημέρες της britpop, όσο και την φωτεινή pop των Smiths (o Morrissey ήδη έχει ψηφίσει υπέρ του γκρουπ, παίζοντας ένα τραγούδι τους, το “What Took You So Long?”, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ήταν φιλοξενούμενος). Τα singles τους “No You Didn’t, No You Don’t” και “Not Nineteen Forever” είναι κλασικά παραδείγματα ενός βρετανικού ήχου, ο οποίος ναι μεν δεν παρουσιάζει καινοτομίες, αλλά σε πολλά αυτιά θα είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος - συμπεριλαμβάνοντας και τα δικά μας σ’ αυτά…
Από εκεί μέχρι εδώ όμως ο δρόμος είναι μακρύς, φίλε Liam Fray: μπορεί να έχεις ταλέντο και να έχεις μάθει από τους συγχωριανούς σου αδελφούς Gallagher ότι η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα, αλλά ακόμη έχεις αρκετά πράγματα να αποδείξεις. Να σε δούμε και στο δεύτερο άλμπουμ σου και εδώ είμαστε να τα ξανασυζητήσουμε…
