Όταν τα αδέρφια Brewis (Peter και David) αδρανοποιούσαν, για να μη πω διέλυαν, τους Field Music θα πρέπει να είχαν σπαστεί πολύ ή με το όνομα της μπάντας ή με την «επιτυχία» να είναι η τρίτη μεγαλύτερη μπάντα στο Σάντερλαντ! Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός να έχεις θέσει τις βάσεις με δύο καλά album (το ομώνυμο “Field Music” του 2005 και το πρόσφατο “Tones of Town” του 2007), να έχεις κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά έχοντας κερδίσει την εκτίμηση των κριτικών στο νησί και να το κλείνεις το μαγαζί.
Λαμβάνοντας υπόψη βέβαια την indie συμπεριφορά και προσέγγιση, οι δικαιολογίες είναι γνωστές. Δεν ήθελαν να «ξεπουλήσουν» τη μουσική τους σε εταιρίες, να γίνουν όμηροι συμφερόντων (λίγο Γιωργάκη δεν θυμίζει αυτό;), να συμβιβαστούν με το «κατεστημένο» και άλλα τέτοια στερεότυπα. Διαβάζοντας κάνα δυο άρθρα για τους αδερφούς Brewis δεν αργείς να καταλάβεις πως τελικά τα παιδιά την είχαν αυτή την αγωνία στα σοβαρά και παραείναι «μυστήριοι» για να ακολουθούν τη ρουτίνα του studio – album – περιοδεία για να καταφέρουν να τους πει κάποιος «Έι, το ξέρω αυτό το κομμάτι!». Η «ομηρία» λοιπόν της μουσικής των Field Music αντικαταστάθηκε με την αρτιστική ελευθερία των The Week That Was για τον Peter και των School Οf Language για τον David. Τι άλλαξε λοιπόν με τους τελευταίους ο David για να έχει καταφέρει να είναι «εμπορικά εχθρικός», όπως περήφανα δηλώνει και στη σελίδα του στο myspace;
Μουσικά το Sea From Shore θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το τρίτο «δύσκολο» album των Field Music. Μπορεί να ακούγεται πιο ωμό και ακατέργαστο στην παραγωγή από το Tones Of Town, αλλά ταυτόχρονα αυτό του δίνει το πλεονέκτημα να είναι πιο άμεσο στα αυτιά του ακροατή. Τα δυο πρώτα μέρη της τετραλογίας των “Rocklist”, με τα χαρακτηριστικά «τραυλιστά» φωνητικά ως χαλί, ανοίγουν το album χρησιμεύοντας ως εξαιρετικό εισαγωγικό υπόβαθρο για τη συνέχειά του. Μια συνέχεια που αποτελείται από μελωδικά συμπλέγματα και τεχνάσματα τα οποία κυλούν καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών, μην αφήνοντας τον ακροατή αδιάφορο για την εξέλιξή τους. Πιο συγκεκριμένα, τέτοια είναι τα σχεδόν μπουκωμένα μπάσα «βουητά» που δημιουργούν μια όμορφη αντίθεση με την υψηλών συχνοτήτων «στριγγλιστή» κιθάρα στο “Poor Boy”, ενώ τα κροταλιστά ντραμς με τα τσιμπήματα κιθάρας και κάποια ακόρντα πιάνου μοιάζουν αρκετά για να χαρακτηρίσει κανείς το “Extended Holiday” ως το διαμάντι του album.
Γενικά το Sea From Shore διακατέχεται από όλη εκείνη την πολύχρωμη ατμόσφαιρα των διαφορετικών ήχων, της πολύπλοκης ενορχήστρωσης και των γεμάτων φωνητικών – τα οποία τυχόν να παρατηρήσατε στους Field Music – με έναν τόνο κιθάρας περισσότερο, που προσδίδει μια ζωηράδα παραπάνω στο κάπως πιο αργό tempo των προκατόχων τους. Δεν γνωρίζω αν από το νέο σχήμα των School Of Language ο David Brewis σκόπευε να διαφοροποιηθεί από το πρότερο σχήμα του δημιουργώντας κάτι καινούργιο και απευθυνόμενος σε ένα νέο κοινό, απαλλαγμένο από την επιτυχία και τα hits. Το άκουσμα του Sea From Shore δείχνει πάντως πως η μουσική και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που διατηρούσαν οι Field Music διατηρούνται και εδώ, με την αναμενόμενη εξέλιξη του επόμενου album. Δεν μπορώ επίσης να φανταστώ ένα διαφορετικό κοινό στο οποίο o David θα αποζητούσε ως ανταπόκριση κάτι περισσότερο από το «Έι, το ξέρω αυτό το κομμάτι». Από τη στιγμή όμως που αυτός είναι ο τρόπος να παραμένει ενεργός και «ελεύθερος» στη μουσική σκηνή για να βγάζει πολύχρωμες pop μελωδίες ιδανικές να παίζονται στα απανταχού POP του κόσμου, ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω;
