Όσοι γνωρίζουν τους Jesus On Extasy θα έχουν σίγουρα ακουστά την Ophelia Dax. Μόλις 23 ετών, η εν λόγω δεσποινίδα έχει θέσει υποψηφιότητα για την πολλαπλή προσωπικότητα της χρονιάς, παίζοντας μουσική σε τρία projects – στο ένα εκ των οποίων είναι και παραγωγός – γράφοντας τραγούδια, συνθέτοντας μελωδίες και ασκώντας το ταλέντο της στην υποκριτική και την κωμωδία. Το νέο της πρόσωπο, λοιπόν, ονομάζεται Leandra, και το ντεμπούτο Metamorphine αποτελεί αναμφίβολα ό,τι καλύτερο έχω ακούσει μέχρι στιγμής από τη wave/dark σκηνή αυτή τη χρονιά.
Η εισαγωγή του πρώτου κομματιού, “Noisy Awareness”, υπήρξε αρκετή για να με αποσπάσει από κάθε άλλη δραστηριότητα και να με κάνει να ασχοληθώ αποκλειστικά με την ακρόαση ενός δίσκου. Η (Λευκο-)ρωσικής καταγωγής Leandra έχει κερδίσει σε αμέτρητους διαγωνισμούς πιάνου σε Ρωσία και Γερμανία, πράγμα που δεν μου κάνει εντύπωση, ακούγοντας το παίξιμό της σε όλες τις συνθέσεις του Metamorphine. Οι τόνοι του πιάνου είναι αλλού πιο ήρεμοι και αλλού βαρύτεροι και επιβλητικοί, θυμίζοντας κλασική μουσική. Ακούστε απλά το εισαγωγικό κομμάτι, το “Angeldaemon” και το “Inverted Mirrors Of Decay” (το οποίο και κλείνει τον δίσκο), και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Σε όλα τα κομμάτια, όμως, το κλασικό στοιχείο συνυπάρχει με το μοντέρνο, υπό τη μορφή programming, synths και κιθάρας (για παράδειγμα τα riffs στο “Lullaby”), με ηλεκτρονικά εφέ σε κάποια σημεία, ορισμένες chill out και ambient αναφορές αλλού (“Naked Eyes”, “Coloured”, με το δεύτερο να αποτελεί το πιο αδύναμο κομμάτι κατά τη γνώμη μου). Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τους εσωτερικούς στίχους και τα βαθιά φωνητικά, τα οποία άλλοτε θυμίζουν Bjφrk και άλλοτε ακόμα και Shirley Manson των Garbage (προς το τέλος του closing track θυμήθηκα το παλιό αγαπημένο “You Look So Fine”), δημιουργούν ένα σύνολο από 11 συνθέσεις με ονειρικές μελωδίες, που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές και οδηγούν σε βαθιές ενδοσκοπήσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια μια πληθώρα συναισθημάτων, με κυρίαρχη τη νοσταλγία. Ένα 1950s καμπαρέ feeling υποβόσκει στα “Pi” και “Inverted Mirrors Of Decay”, ενώ σε άλλα σημεία παρατήρησα επιρροές από Mila Mar και Tori Amos – και ναι, το παλιό και το νέο εναλλάσσονται διαρκώς και με μεγάλη επιτυχία.
Ειδική σημείωση: Για όσους επιχειρήσουν να καταλάβουν σε τι γλώσσα είναι γραμμένο τo “Tyberi Folla”, είναι μάταιο, διότι πρόκειται για μια πλαστή, φανταστική γλώσσα (όχι, καμία σχέση με τα Elvish του Tolkien), επινόηση της ίδιας της Leandra, στην προσπάθειά της να ιστορήσει σ’ ένα τραγούδι τον διάλογο μεταξύ δύο αστρικών οντοτήτων. Το album, όμως, επιφυλάσσει και μια έκπληξη – όχι απλά ευχάριστη – για τους οπαδούς της περσόνας που ακούει στο όνομα Sven Friedrich. Η ψυχή των τέως Dreadful Shadows και νυν Zeraphine, παράλληλα με τις ηχογραφήσεις για το πρώτο solo project του, Solar Fake, συνεργάστηκε με τη Leandra σε ένα ντουέτο, το οποίο τιτλοφορείται “The Art Of Dreaming” και είναι εμπνευσμένο από ένα όνειρο της δεύτερης, το οποίο και οδήγησε στη συνάντηση των δύο. Δεν υπάρχει ντουέτο με τον εν λόγω καλλιτέχνη που να μη μ’ αρέσει, το συγκεκριμένο όμως έχει τέτοια συγκινησιακή δύναμη, ώστε έχει ήδη προστεθεί στα αγαπημένα μου.
Πέρα από την περιστασιακή συμμετοχή άλλων μουσικών, η Leandra είναι πάντως η απόλυτη δημιουργός του Metamorphine. Το album είναι τελείως δικό της πόνημα, είναι υπεύθυνη για στίχους, μουσική, φωνητικά, και επίσης για την παραγωγή. Περίεργο που και το artwork δεν έχει γίνει από την ίδια, πάντως και αυτό κλέβει την παράσταση. Σε κάθε περίπτωση ένα «Wake up, why are you so predictable?» (από το “Inverted Mirrors Of Decay”) θα μπορούσε να είναι η απάντηση της Leandra σε πολλά σύγχρονα συγκροτήματα, τα οποία απλώς επαναλαμβάνουν μια απ’ τα ίδια.
