Ο Scott Hull είναι σε αρκετούς γνωστός από τη συμμετοχή του σε grind metal συγκροτήματα, όπως οι Pig Destroyer και οι Agoraphobic Nosebleed. Τι κοινό όμως έχει ο Scott Hull, συνδημιουργός σε πολλές από τις «ωμές» συνθέσεις των παραπάνω, με την απόλυτα χαρακτηριστική ευαισθησία του Ennio Morricone; Είναι πραγματικά περίεργο πως ο Scott Hull, στο πρώτο του εδώ solo album, ξεφεύγει από τα άγρια ένστικτα των Pig Destroyer, και με φανερές επιρροές από τη διαχρονική μουσική του Μοrricone, δημιουργεί τη δική του κλασική και συνάμα σύγχρονη ηχητική παλέτα. Ένα εύθραυστο soundtrack σε μια «ψυχολογική ιστορία», όπως τη χαρακτηρίζει, που μας μεταφέρει από το Πάθος του Θανάτου στη στιγμή της Λύτρωσης, «ντύνοντάς» μουσικά το δικό του Requiem.
Στα 11 κομμάτια του σύντομου χρονικά album (διαρκεί μόλις 36 λεπτά), υπάρχει αρκετή δραματικότητα και συναίσθημα, στιγμές που παραπέμπουν στη «σαουντρακική» επιτυχία του “The Shining”, αλλά και σε πιο κλασικές μνήμες, όπως αυτές από το “Requiem” του Μπετόβεν. Ωστόσο, το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Hull δεν πετυχαίνει σε όλη τη διάρκειά του. Ο δίσκος, ενώ ξεκινά με μεγάλες προσδοκίες, δεν πετυχαίνει να μας ταξιδέψει παρά μόνο μέχρι το περίπτερο για ένα πακέτο τσιγάρα, για τον απλό λόγο ότι προκύπτει υποτονικό, χωρίς εξάρσεις, μη μπορώντας έτσι να συγκριθεί με όσους έχουν προηγηθεί του είδους.
Όλα αυτά μας κάνουν να έχουμε την εντύπωση ότι ακούμε μια «ηχητική κονσέρβα», που όμως έχει στηθεί άψογα από τεχνικής πλευράς. Γι’ αυτό τον λόγο, δεν μπορούμε παρά να νεύσουμε θετικά προς το ξετύλιγμα του διπλού ταλέντου του Hull, ο οποίος έρχεται στο Requiem να μας υπενθυμίσει πως η μουσική είναι μία και αδιαίρετη.
