Η δεσποινίς Gabriella Cilmi, η δεκαεξάχρονη Αυστραλέζα που μπήκε τόσο απότομα φέτος στα σπίτια μας με το πασίγνωστο πλέον single της “Sweet About Me”, είναι η τελευταία σε μία σειρά μικρών σε ηλικία κοριτσιών με soulful φωνές που κάνανε επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Josh Stone, Amy Winehouse, Duffy κατά χρονολογική σειρά, και τώρα η Gabriella Cilmi, η οποία όμως κινείται σε πιο rock μονοπάτια από τις τρεις προαναφερθείσες κοπέλες – οι τελευταίες έχουν σαφώς πιο «μαύρες» μουσικές κατευθύνσεις στη μέχρι τώρα δισκογραφία τους.
Φαν των Led Zeppelin, της Janis Joplin, των T.Rex, του Cat Stevens αλλά και της Nina Simone, αν μη τι άλλο αυτό το κορίτσι είχε καλές μουσικές επιρροές απο μικρή. Όταν ήτανε άλλωστε δεκατριών χρονών τραγουδούσε το "Jumping Jack Flash" των Rolling Stones σε ένα φεστιβάλ στην Αυστραλία, οπότε και τράβηξε την προσοχή μεγαλοστελέχους μιας δισκογραφικής εταιρίας. Από τότε ξεκίνησε μία διαμάχη των δισκογραφικών για το ποια τελικά θα «κατακτούσε» τη μικρή με την παλιομοδίτικη φωνητική χροιά, την οποία τελικά κέρδισε η Universal. Ακολούθησαν ταξίδια στην Αγγλία, όπου η Gabriella συνεργάστηκε με τους γνωστούς pop παραγωγούς/συνθέτες Xenomania (οι οποίοι έχουν γράψει κομμάτια για τις Sugababes, Girls Aloud, Sophie Ellis-Bextor, τις δύο αδερφές Minogue και πολλούς άλλους), και καρπός αυτής της μουσικής συνύπαρξης είναι το παρόν album.
Σαφώς αιχμή του δόρατος είναι το πρώτο single και ήδη πολύ μεγάλη επιτυχία “Sweet About Me”, το οποίο δικαίως βρέθηκε τόσο ψηλά στα charts με τον old school ήχο του και το κολλητικό ρεφρέν του. Από εκεί και πέρα τη σκυτάλη παίρνει το “Save The Lies”, το δεύτερο δηλαδή single, με πιο groovy διαθέσεις αλλά ένα εξίσου ευχάριστο αποτέλεσμα. Ο υπόλοιπος δίσκος κυμαίνεται στα πλαίσια τα οποία έθεσε το “Sweet About Me” με νοσταλγικό rock ήχο ως τον κύριο άξονα και κάποιες πότε pop, πότε blues και πότε mid tempo rock πινελιές να εμπλουτίζουν τον καμβά της Gabriella Cilmi. Το “Got No Place To Go” έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα ακόμα hit, το “Terrifying” ανεβάζει τους ρυθμούς ευχάριστα, ενώ από τις μπαλάντες του δίσκου τα “Awkward Game”, “Sit In The Blues” και “Einstein” σου υποδεικνύουν πως, όταν πέφτουν οι ρυθμοί, γίνεται σαφές πως η φωνή της Gabriella βρίσκεται στα καλύτερά της. Το album κλείνει με μια διασκευή του “Echo Beach” των Martha & the Muffins η οποία είναι αρκετά αξιοπρεπής, κάνοντας ακόμα πιο εμφανή την τελευταία παρατήρηση: η φωνή της Cilmi ταιριάζει σε πιο ήρεμα κομμάτια και crooning καταστάσεις.
To Lessons To Be Learned, συνοψίζοντας, είναι αυτό που λέμε πολιτικά ορθό ντεμπούτο album νεαρού καλλιτέχνη σε πολυεθνική εταιρεία. Αποφεύγει τους «ενοχλητικούς» για το μέσο αυτί μουσικούς εκτροχιασμούς, περιέχει 3-4 κομμάτια που έχουν όλα τα φόντα να κάνουν επιτυχία στα charts, έχει τις mid tempo στιγμές οι οποίες προβάλλουν τα, ομολογουμένως εντυπωσιακά για την ηλικία της, φωνητικά προσόντα της τραγουδίστριας και γενικά κάνει ό,τι πρέπει για να ευχαριστήσει σχεδόν τους πάντες. Αυτό όμως που μένει τελικά ως συναίσθημα όταν το άλμπουμ τελειώσει, είναι πως η ίδια η Gabriella Cilmi θα προτιμούσε έναν άλλο ήχο στο album της, λίγο πιο rock και «αλήτικο». Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως ο δίσκος είναι κακός, απλά πως η ίδια ακόμα δεν έχει βρει τη μουσική της ταυτότητα ή απλώς δεν έχει «πατήσει» ακόμα πόδι όσον αφορά στις επιλογές των κομματιών που θα μπούνε στους δίσκους της. Δεν πειράζει όμως, έχει όλο τον καιρό μπροστά της να το κάνει. Όντας 16 μόνο χρονών και με μια φωνή όπως και τη δική της, σίγουρα διαθέτει τα εφόδια να μας κρατήσει «ζεστό» το ενδιαφέρον για καιρό ακόμα.
