O Παριζιάνος Jonathan Morali, με τη συνήθη καρμική του υπερσύνδεση με τους Syd Barrett και Roger Waters, συμπράττει εδώ με τους Remi Alexandre, Olivier Marguerit, Jean-Yves Lozac'h και Clement Carle, κάτω από την επωνυμία Syd Matters. Το Ghost Days είναι ο τρίτος δίσκος αυτού του προσωπικού «οχήματος», ο οποίος πατάει ώριμα πάνω στο nu folk της Νέας Υόρκης, αξιοποιεί μερικές indie τεχνικές και παίρνει χαρακτήρα μέσα από τα προσωπικά βιώματα του δημιουργού του – είτε αυτά αφορούν μουσικές κλίσεις, είτε εμπειρίες που φιλτραρίστηκαν καλλιτεχνικά από την εποχή φοίτησης στο κολέγιο του Sarah Lawrence. Το τελευταίο, χωροθετημένο 15 μίλια βόρεια του Μανχάταν, είναι νομίζω ένα σημαντικό στοιχείο της μουσικής κατεύθυνσης του Syd Matters, η οποία φαίνεται να είναι σε αρκετό βαθμό η έκφραση γαλλικών αναμνήσεων και κουλτούρας μέσα από το νεοϋορκέζικο χωνευτήρι.
Το Ghost Days είναι, κατά κάποιον τρόπο, οι καθημερινές στιγμές δέους απέναντι στα διάφορα γεγονότα που συναντάμε. Οι αναμνήσεις και η μελαγχολική διάθεσή τους ρίχνουν μια μακριά σκιά στον δίσκο. Παρόλα αυτά, σημειολογικά, ο τελευταίος δεν μένει χρονικά στα πρώιμα, νεανικά χρόνια (από τα οποία αντλεί εν μέρει και ο Matters) αλλά έρχεται να περιγράψει και την ωριμότητα. Το δέος βρίσκεται στο σημείο όπου συναντιέται η αθωότητα με την ευθύνη. Η αθωότητα μπορεί να προσδιοριστεί ως το ταξίδι προς τα έσω, η περιέργεια και η γλύκα να πλησιάζεις το μέσα σου και να ηρεμείς - ανάλογα βέβαια με τον ψυχισμό του καθενός (του Matters φαίνεται πρότυπος για αυτήν τη διαδικασία). Το στοίχημα βρίσκεται όταν κάνεις το βήμα προς τα έξω και αφήνεσαι, ενώ έρχεσαι παράλληλα αντιμέτωπος με διάφορες ευθύνες πάνω στις οποίες δομείται ο κόσμος. Το Ghost Days ακροβατεί κάπου εκεί και, αν το μεταφράζω σωστά και δεν βλέπω φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν, ο Matters επιτυγχάνει να προβάλλει ιδιαίτερα ταιριαστά στη μουσική ανάπτυξη του δίσκου τις στιγμές περισυλλογής και έκπληξης που ακολουθούν την κίνησή του ανάμεσα στις καθημερινές μικρές στιγμές τις οποίες επιλέγει για να ντύσει τον δίσκο. Κάπου εκεί τοποθετείτε και η επιλογή του κενταύρου στο εξώφυλλο, η οποία κουμπώνει καλλιτεχνικά το ζήτημα της αθωότητας μέσα από μια καθημερινότητα που βρίσκει διεξόδους μέσω της υπερ-πραγματικής, νέο-νεοϋορκέζικης επιστροφής στη φύση.
Με αφαιρετική μουσική προσέγγιση και προσεγμένη ενορχήστρωση στις κιθάρες και τα synths να δημιουργούν την απαραίτητη ατμόσφαιρα με την εναλλαγή τους, ο Matters διαβαίνει τις μέρες του. Η τροβαδούρικη ραχοκοκαλιά του Ghost Days φέρνει στον νου αντίστοιχες στιγμές των Radiohead ή του Nick Drake, αλλά για μένα αυτός ο δίσκος είναι περισσότερο ο τρόπος που ωριμάζουν τα κομμάτια, ξεχωριστά, εσωτερικά το καθένα, παρά ο δίσκος σαν σύνολο. Στιγμές που ξεχωρίζουν είναι το εισαγωγικό “I Was Asleep” – μελωδία που στοιχειώνει – ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται το “Ghost Days” στη μέση του δίσκου στοχεύοντας περισσότερο στο συνολικό άκουσμα, και βέβαια το “Cloud Flakes” (για μένα η καλύτερη στιγμή εδώ) το οποίο φαίνεται εκφράζει, με όση δυναμική μπορεί να αποδώσει ο Matters, τον ψυχισμό του όλου εγχειρήματός του, μουσικά και στιχουργικά. Αξίζει ακόμα να προσέξει κανείς το χωρισμένο σε δύο μέρη “Anytime Now”, όπου – στο πρώτο μέρος – το επαναλαμβανόμενο, σταθερό μπάσο δημιουργεί ένα ελάσσον gospel, ενώ το δεύτερο μέρος (που αποτελεί εισαγωγή στο “Me And My Horses”) ακούγεται σαν το ακόλουθο επίπεδο μιας εκστατικής εμπειρίας που άρχισε με το προηγούμενο. Ο επίλογος έρχεται με το “Nobody Told Me”, ένα βαλς λεπτομέρειας, με τη χρήση της τρομπέτας να πάλλει ευγενικά την ατμόσφαιρα τριγύρω, μέχρι το κόψιμο στο τέλος, όπου πια βγαίνει στο προσκήνιο η αθωότητα (μέσω των synths), επιστρέφοντας στην αρχή και διατηρώντας φευγαλέες εικόνες από το σύγχρονο, καλά κρυμμένο carousel του Syd Matters.
Ο Syd Matters έφτιαξε λοιπόν έναν δίσκο ο οποίος σε κερδίζει σε κάθε του ακρόαση, γέματος όπως είναι με διάφορες λεπτομέρειες. Μπορεί τελικά η εσωστρέφειά του να είναι ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό, καθώς, ενώ σε γεμίζει και σε ικανοποιεί με τον τρόπο που όλα είναι ενορχηστρωμένα μεταξύ τους, τελικά δεν ξεπερνάει τον εαυτό του, αλλά αυτό δεν αναιρεί την πολύ καλή συνολικά δουλειά.
