Τη γνωρίσαμε μέσω ενός τυπογραφικού λάθους (ως Martine) ψάχνοντας στα credits του Maxinquaye για τη γοητευτική, μυστηριώδη γυναικεία φωνή, η οποία μας έπαιρνε τα μυαλά παρέα με τον Tricky – μετά μάθαμε πως ήταν και φιλενάδα του. Στη μετα-Tricky εποχή την ξαναβρήκαμε στο Antipop των Primus, στο Demon Days των Gorillaz παρέα με τον Roots Manuva και πιο πρόσφατα στο Saturnalia των Gutter Twins, ενώ το μας συστήθηκε και ως σόλο καλλιτέχνιδα το 2003, με το επιτυχημένο καλλιτεχνικά Quixotic. Πέντε χρόνια μετά επιστρέφει με τον δεύτερο προσωπικό της δίσκο, την παραγωγή του οποίου αναλαμβάνει ο Danger Mouse.
Το Blue God, χωρίς να αγγίζει τη σπουδαιότητα, κατέχει εκείνη τη μαγική συνταγή που θα σε μεθύσει, θα σου πάρει τα μυαλά, θα σε κάνει να το παίζεις στο repeat και τελικά να το βάλεις ίσως και στους δίσκους της χρονιάς. Κατά μεγάλο μέρος, η μαγεία αυτής της συνταγής οφείλεται στον Danger Mouse, ο οποίος έχει κάνει φανταστική δουλειά, απλώνοντας μπροστά στη Martina ένα πολύχρωμο ηχητικό χαλί, όπου με ευφυΐα μα και καλαισθησία παρελαύνουν στοιχεία από ποπ, ροκ, ψυχεδέλεια, ηλεκτρονική μουσική και βέβαια trip hop – μόνο κάτω από μια ταμπέλα όπως pop noir θα μπορούσα να στεγάσω το ηχητικό στίγμα του Μπλε Θεού. Και η ίδια, όμως, η Martina δεν αποτελεί απλώς την τραγουδίστρια αυτού του κόσμου: με την πότε δροσερά κοριτσίστικη και πότε αινιγματική femme fatale περσόνα της δίνει στο κολλάζ του Danger Mouse ζωή και προσωπικότητα, μετατρέποντας κάμποσες συνθέσεις σε μικρά διαμαντάκια. Μπορεί πράγματι να μην έχει κάποια φωνή δυνατή, μεγάλη σε έκταση και ικανή για διάφορες μανούβρες, όπως παρατήρησε το Pitchfork (του οποίου οι κουλαμάρες έχουν πια αυξηθεί σε επικίνδυνο βαθμό αναφορικά με το status που απολαμβάνει), η φωνή της όμως διαθέτει ένα ιδιαίτερο και αφοπλιστικά γοητευτικό χρώμα.
Τα highlights μπόλικα. Αν έπρεπε να διαλέξω, ο κλήρος θα πήγαινε οπωσδήποτε στο θαυμάσιο “Phoenix”, στον σκοτεινό κιθαριστικό κόσμο του “April Grove”, στο σπαρακτικό ρεφρέν του “Poison” («Why you do the things you do? It feels like poison») και στις ρετρό μνήμες που ξυπνάει το “Baby Blue”. Όπως είπα και πιο πάνω, δεν είναι πως το Blue God είναι η αλμπουμάρα που θα σας κάνει να πάθετε πλάκα. Άλλα είναι τα μυστικά της γοητείας του, πιο υπόγεια και βραδυφλεγή. Που πιάνουν μάλιστα περισσότερο όταν σουρουπώνει παρά με το φως της μέρας, είναι όμως ικανότατα να σας «δέσουν» με τα μάγια τους.
