Το πιο δύσκολο σε μια κριτική για τους Mindless Self Indulgence είναι να προσπαθήσεις να τους κατατάξεις σε ένα μουσικό είδος. Καταφέρνουν και μπλέκουν μια ηλεκτρονική βάση αναφορών με industrial, hardcore, metal, punk, hardcore και hip hop (έχουν κάνει διασκευή και το “Bring The Pain” του Method Man!), σε ένα αποτέλεσμα, που, πολύ απλά, δεν μπορεί να περιγραφεί (καταχρηστικά λοιπόν τοποθετείται στην Avopolis κατηγορία όπου τοποθετείται). Η μουσική τους σε παίρνει και σε σηκώνει, δεν προσφέρεται για στατικές ακροάσεις ενώ είσαι αραχτός στο καναπέ σου. Όχι.
Στο τέταρτο album τους οι άγριες διαθέσεις συνεχίζονται. Το If δεν στερείται κανένα από τα μοναδικά στοιχεία αυτής της θεότρελης μπάντας. Το “Never Wanted To Dance” είναι η καλύτερη επιλογή για πρώτο single (μάλλον και ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς): δυνατό, εθιστικό όσο δεν πάει, με στίχους «in your face». Η στιχουργική φαντασία είναι άλλωστε κάτι που χαρακτηρίζει τους Mindless Self Indulgence. Δημιουργούν κομμάτια από απλά αστεία μεταξύ τους, ή ακόμα και σε συνεργασία με τους fans τους (“Mark David Chapman”), με κύριο συστατικό το βιτριολικό χιούμορ. Στο απλά απερίγραπτο “Get It Up” π.χ. αναφέρονται στο πρόβλημα της…στυτικής δυσλειτουργίας («It must be your face/or it’s your body/It ain’t your body/then it must be your face»). Στο δε “Issues”, ο Jimmy Urine αποκαλύπτει την «κάφρικη» προσωπικότητά του, απορρίπτοντας μια κοπέλα για τις καυτές της φίλες με τον απερίγραπτο στίχο «I’d rather fuck you than kiss you». Τι κύριοι Θεέ μου!
Με λίγα λόγια, το If ίσως να είναι κατώτερο από το προηγούμενο You’ll Rebel To Anything, αλλά παραμένει ένας πολύ καλός οδηγός για αρχάριους, για το τι ακριβώς είναι οι Mindless Self Indulgence – όχι ότι πρόκειται ποτέ να καταλάβει ποτέ κανείς τι ακριβώς παίζει με αυτούς. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια μπάντα η οποία δεν παίρνει καθόλου στα σοβαρά τον εαυτό της και ρίχνει μια μεγαλειώδη κλωτσιά στη σοβαροφανή μουσική. Το group από τη Νέα Υόρκη είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό έχει ξεπηδήσει στον χώρο του δίχως ταμπέλες σκληρού ήχου τα τελευταία χρόνια. Και επέστρεψε για να σου πάρει το κεφάλι. Όπως λέει και ο Urine, στο “Lights Out”, «That’s what I call entertainment»!
