Στους απανταχού κακεντρεχείς σκεπτικιστές θα αρκούσε και μόνο ο τίτλος της νέας δουλειάς των σκαμπρόζικων μπουνταλάδων από το Leeds για να προεξοφλήσουν το ποιόν αυτής. Mόλις 18 μήνες μετά το εμπορικά επιτυχές αλλά καλλιτεχνικά νερόβραστο, άνευρο αναμάσημα μιας αρκούντως κουρασμένης μανιέρας Yours Truly Angry Mob, η κεφαλαιοποίηση του momentum από το υπερεπιτυχημένο, έμπλεο αυθεντικού μπριόζικου κεφιού Employment ίσως να φαντάζει ως η μόνη ασφαλής διέξοδος προς την έμπνευση, το μόνο ικανό ξόρκι για το περιβόητο «sophomore slump» του βρετανικού τύπου. Η βρετανοπρεπής, αλαζονικά πνευματώδης φιγούρα του Ricky Wilson απλά θα απαξιούσε να ασχοληθεί με τέτοια φληναφήματα – όχι λόγω ψευδο-υπεροψίας μα έχοντας πίστη στις δυνατότητες των Kaiser Chiefs, στο άγγιγμα του βραβευμένου με Grammy Μίδα (βλέπε Mark Ronson), στην αλήτικη γοητεία της Lily Allen μα και στις ενορχηστρώσεις του με-λένε-Bond David Arnold. Μπερδευτήκατε; Τότε απλά πατήστε το play.
Από το πρώτο κιόλας single (“Never Miss A Beat”) θέλουν οι Chiefs να κρυφτούν μα η χαρά δεν τους αφήνει – αυτό το album είναι φτιαγμένο για να διασπάσει το ηχητικό φράγμα του ανέμου, δοξαζόμενο από στίφη εκστασιασμένων στα moshpit των απανταχού αρένων. Ήχος φαζαριστός, ρωμαλέος, ρυθμική γραμμή που κρατάει τα ηνία στις ήδη εκτροχιασμένες κιθάρες και στιχομυθίες καλέσματος-απόκρισης οι οποίες σε κάνουν να χαμογελάς αβίαστα («What do you want for tea? I want crisps»). Δεν καινοτομούν αλλά τολμούν: ψευδο-γοτθικά σύνθια με τη μπαγκέτα του David Arnold στο “Like It Too Much” χωρίς να γίνονται περίγελος, ογκώδη drumbeats και λικνιζόμενο groove χωρίς να ξεχνάμε και τους Madness στο “You Want History”. To δεύτερο single (“Good Days Bad Days”) τους βρίσκει σε μια ελαφρώς μπουρλέσκ διάθεση τύπου Blur εποχής Parklife, ενώ το “Tomato Ιn Τhe Rain” (τίτλος και αυτός, αλλά είπαμε: off with their heads!) χτίστηκε ευφυώς πάνω σε παλιομοδίτικα θεμέλια: hammond organ, φωνητικές αρμονίες α-λα-Beach Boys και μια υπέροχα χαλαρή διάθεση διάσπαρτη σε μόλις 3:51. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεμείναμε από street μελωδίες - τουναντίον! Με το “Half The Truth” ανενδοίαστα επαναφέρουν το δεξί πεντάλ στο τέρμα της διαδρομής του, κοντοστεκόμενοι μόνο για να καβατζάρουν και τη χαριτωμένα slutty δεσποσύνη Allen, έτσι για να πάρει λίγο μάτι τα αγόρια επιβεβαιώνοντας ότι “Always Happens Like That”.
Πρέπει όμως να φτάσουμε στην τελική ευθεία του album για να ακούσουμε τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τους Kaiser Chiefs από διάφορους όμορους retro αναβιωτές, καθιστώντας τους απολαυστικό άκουσμα. Γιατί ποιος ο λόγος να κοπιάρεις Kinks με ολίγη από Madness αν δεν παραφράσεις και λίγο τον Robert Palmer, αντικαθιστώντας το Love με Drugs (“Addicted To Drugs”), ξορκίζοντας τον εθισμό στα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και τις λοιπές αλογόμυγες της ζωής μας; Ποιος ο λόγος να είσαι μόνο μπουνταλάς ενώ μπορείς να βάλεις τον drummer σου να το παίξει ντεμέκ τραγουδοποιός, ερχόμενος σε επαφή με τη «θηλυκή» πλευρά του σε αυτή την ξεχασμένη στο χρόνο μπαλαντίτσα ονόματι “Remember You ’Re A Girl”; Ουδείς. Τόσοι είναι και οι λόγοι αποχής από τον απενοχοποιημενό χαβαλέ και την καλοδουλεμένη pop των τυπάδων από το Leeds, έστω και αν παρόμοια έχουμε ξαναγευτεί. Διότι, όπως θα βροντοφώναζε ο Rob Tyner των MC5: (They) Kick Out The Jams!
