Πανικό - και όχι μόνο στις disco - έσπειρε το κουαρτέτο από τη Νεβάδα των Η.Π.Α. με το παρθενικό του album A Fever You Can’t Sweat Out τρία χρόνια πριν, μια δουλειά που άλλοι υπερτίμησαν και άλλοι υποτίμησαν, η οποία πάντως παραμένει ένα από τα πιο κεφάτα χαρμάνια pop/rock ήχων που ακούσαμε στα 00s από την ανεξάρτητη σκηνή. Με το ίδιο κέφι, χωρίς το θαυμαστικό μετά το Panic, και δίχως τις υπηρεσίες του μπασίστα Brent Wilson (αντικαταστάθηκε από τον Jon Walker και απειλεί με μηνύσεις και τα συναφή), οι Panic At The Disco επιστρέφουν τώρα με το Welcome To The Sound Of Pretty Odd, που ήδη έγινε δεκτό με ενθουσιασμό στην πατρίδα τους, χτυπώντας το #2 των αμερικανικών, μα και των βρετανικών, charts.
Το εντυπωσιακό με τη νέα κατάθεση των Panic At The Disco είναι η αλλαγή πλεύσης στον ήχο, η οποία ήδη φοβάμαι πως τους έχει κοστίσει μια μερίδα από τους fans που κέρδισαν με το ντεμπούτο τους. Γιατί εκεί που το τελευταίο αποτύπωνε μια τρέλα την οποία έβγαζαν και επί σκηνής - ειδικά σε εκείνα τα live τα οποία στήνονταν ως παραστάσεις τσίρκου - κάνοντας τη μπάντα μία από τις (πολύ) σπάνιες περιπτώσεις όπου οι indie τα έβρισκαν με την emo γενιά, εδώ συμβαίνει κάτι pretty odd, όπως μας προδιαθέτει και ο τίτλος: οι Panic At The Disco αφήνουν τις disco και το σκάνε στις ψυχεδελικές εξοχές των 1960s, επιχειρώντας να αναβιώσουν, υπό το δικό τους ασφαλώς πρίσμα, την psych-pop της εποχής και την κληρονομιά του Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Σε αυτό το οποίο αποσκόπησαν όντως τα κατάφεραν. Το νέο τους album είναι πράγματι ένας όμορφος, συμπαγής και γελαστός φόρος τιμής στα διαχρονικά συστατικά της ψυχεδελικής pop - μπορεί μάλιστα να πει κανείς πως τα κατάφεραν σχεδόν εξίσου καλά με τους Gorky’s Zygotic Mynci. Το αποδεικνύουν τραγούδια όπως το εμπνευσμένο από τους Love - όπως πολύ σωστά επεσήμανε και το ΝΜΕ σε μία από τις καλύτερες κριτικές του τα τελευταία χρόνια - “Behind The Sea”, η μπιτλική ερωτική μπαλάντα “She Had The World”, η αβίαστη αίσθηση ευφορίας του “Nine In The Afternoon” ή το αλάνθαστο 1960s feeling του “That Green Gentlemen (Things Have Changed)”.
Όσο όμως και αν βγάζω το καπέλο στους Panic At The Disco για αυτή την τόσο απρόσμενη και «καταστροφική» (σύμφωνα με τα τρέχοντα δισκογραφικά ήθη περί καριέρας) κίνηση εκ μέρους τους, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω και πως παρήγαγαν ένα album κατώτερο από το πρώτο τους και λιγότερο πρωτότυπο. Γιατί εκεί - ακόμα και όταν το τράβαγαν στα όρια του κιτς - έκαναν κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ενώ τώρα σερβίρουν ουσιαστικά ένα καλοπαιγμένο και από καρδιάς αναμάσημα του ψυχεδελικού ήχου των ύστερων Beatles (ακούστε π.χ. το “From A Mountain In The Middle Of The Cabins”!) και διαφόρων άλλων μεγάλων της ψυχεδελικής pop. Καλοδεχούμενο, ασφαλώς - ας μην ξεχνάμε όμως πως η μουσική αυτή έχει ήδη παιχτεί από πολύ ανώτερα των Panic At The Disco συγκροτήματα.
