Πάντα στραβομουτσούνιαζα όταν άκουγα για τον «μεγάλο» Rory Gallagher από τους κλασικοροκάδες φίλους μου. Όχι από σνομπισμό ή αδιαφορία για τη δουλειά του αδικοχαμένου (πέθανε μόλις στα 47 του) Ιρλανδού κιθαρίστα και τραγουδοποιού, αλλά γιατί πίστευα – και ακόμα πιστεύω – ότι το ταλέντο του ήταν πρωτίστως εκτελεστικό και δευτερευόντως δημιουργικό. Και θεωρώντας ως «μεγάλο» τον Jimmy Page για παράδειγμα, δεν δεχόμουν να βάλω δίπλα του ως ίσο και όμοιο τον Gallagher. Τον αναγνωρίζω δηλαδή ως καλό κιθαρίστα, θεωρώ όμως ότι μεγάλο κομμάτι των όσων έγραψε αναλώνεται σε μια μέτρια μίμηση των κορυφών της μπλουζ παράδοσης φιλτραρισμένη από μια προσωπική – και καθαρά λευκή – ροκ οπτική. Ήταν όμως τόσο βαθιά, τόσο ανυπόκριτη και τόσο συνυφασμένη με το εκρηκτικό κέλτικο ταμπεραμέντο του η αγάπη του Gallagher για τα ηλεκτρικά μπλουζ, ώστε, όταν ανέβαινε στη σκηνή, μεταμορφωνόταν σε κάτι άλλο, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί σε κανέναν του δίσκο – ούτε καν στους καλύτερους από όσους παρήγαγε.
Ένα DVD, λοιπόν, με ζωντανές εμφανίσεις είναι πιστεύω ο καλύτερος τόπος και ο καλύτερος τρόπος ώστε είτε να γνωρίσει κανείς, είτε να απολαύσει τον Rory Gallagher. Η παρούσα έκδοση μαζεύει σε 3 DVD οπτικοακουστικό υλικό από 5 γερμανικές συναυλίες του Ιρλανδού blues-rocker, όλες διοργανωμένες από το διάσημο μουσικό πρόγραμμα Rockpalast της γερμανικής τηλεόρασης: στο WDR Studio L της Κολονίας (Οκτώβριος 1976), στο Grugahalle του Essen (Ιούλιος 1977), στο Maifestspiele του Wiesbaden (1979), στο Loreley (1982) και στο Live Music Hall της Κολονίας (1990). Σε αυτά προσθέτονται και μια συνέντευξή του στο Rockpalast από το 1976, όπως και τα jam sessions πριν από τις εμφανίσεις στο Wiesbaden και στο Loreley – αξίζει να τσεκάρεται έναν άγριο Frankie Miller στα φωνητικά του “Walkin’ The Dog”. Όλα αυτά συγκροτούν μια έκδοση-μαμούθ, διάρκειας περίπου 591 λεπτών, η οποία θα πέφτει μάλλον...βαριά ακόμα και σε αφοσιωμένους Γκαλαχερικούς. Και η οποία, παρά τον πλούτο της, παρά την καλή εικόνα (και ας λείπει το άγγιγμα της μοντέρνας τεχνολογίας), και παρά το ότι καταγράφει τη ζωντανή περσόνα του Gallagher σε διάφορες φάσεις της καριέρας του, πρέπει να πω ότι δεν καταφέρνει να συναγωνιστεί εκείνη την ιδρωμένη από το κοπάνημα ατμόσφαιρα και τη σφιχτοδεμένη αίσθηση που βγάζει το Irish Tour. Ως μέτρο σύγκρισης και διαφοράς μόνο, διότι κατά τα άλλα και τούτη εδώ η έκδοση αποτελεί απόκτημα, ειδικά για τους fans.
Το πρώτο από τα σόου τα οποία καταγράφονται εδώ, στην Κολονία το 1976, έγινε μπροστά σε ένα μικρό νεανικό κοινό και διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα ως προς το ότι είναι ακουστικό στο μεγαλύτερο μέρος του. Πολλοί φίλοι του Gallagher το λατρεύουν και έχει μάλιστα εκδοθεί και ξεχωριστά στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία. Προσωπικά πάντως νομίζω πως είναι το χειρότερο από όσα παρουσιάζονται εδώ, ακριβώς γιατί σε αυτό ο Gallagher βγάζει όλες του τις αδυναμίες. Σπουδαίος τραγουδιστής ποτέ δεν ήταν – ούτε με τα χαλαρά στάνταρ των τραγουδοποιών – ενώ βρισκόταν στο φόρτε του όσο έρεπε προς το ροκ, όχι όταν προσπαθούσε να «μπλουζίσει». Αναμφίβολα ήταν καλοδιαβασμένος και ήξερε τις τεχνικές, του έλειπε όμως αυτός ο βαθύτερος «ψυχισμός της φυλής» ο οποίος καλώς ή κακώς διακρίνει αυτή τη μουσική. Όσοι, λοιπόν, δεν έχουν σκύψει ποτέ πάνω από τις λαβυρινθώδεις διαδρομές της μαύρης μπλουζ λιτότητας, μπορούν να συνεχίσουν να αποθεώνουν αβασάνιστα κάτι τέτοιες τίμιες μεν, μα μακριά από την ουσία απόπειρες λευκών μουσικών (ακούστε π.χ. τι γίνεται στο “Out On The Western Plain” του Leadbelly). Εμένα επιτρέψτε μου να διαλέξω ως καλύτερες από όσες συναυλίες είδα εδώ εκείνες στο Wiesbaden και στην Κολονία το 1990, ακριβώς γιατί ο Gallagher ρέπει εκεί περισσότερο προς το ροκ και του πάει περισσότερο. «Φυσάει» βέβαια και η μπάντα του σε αυτές τις περιπτώσεις, ιδιαίτερα στη δεύτερη συναυλία, όπου αξίζει να δείτε τι γίνεται όταν ο Gallagher γίνεται δίδυμο με τον Jack Bruce...
