O Brett Anderson, όπως αρκετοί ήδη γνωρίζουν, είναι ο frontman των Suede, των Βρετανών αυτών που μας ξεσήκωναν στα 1990s και τις αρχές των 00s με το “Filmstar” και το “Attitude” και τόσα άλλα χιτάκια – και όχι μόνο. Δεν έχει υπάρξει ως hit-only το συγκρότημα, ούτε έχει επιβιώσει μόνο απ’ αυτά, αντιθέτως είχε πολύ περισσότερα πράγματα να προσφέρει. Ο Brett Anderson από πέρυσι συνεχίζει μόνος, σε τελείως διαφορετική πορεία από αυτή των Suede, με ένα ντεμπούτο album που τα λέει όλα για την ανία της καθημερινότητας, την αγανάκτηση με τη ζωή της πόλης, με τους αλλοτριωμένους ανθρώπους οι οποίοι δεν βιώνουν αληθινά συναισθήματα. Έναν χρόνο αργότερα, και μετά την κυκλοφορία τριών live albums στο ενδιάμεσο (όχι ακριβώς απαραίτητο, αλλά όλο και κάποιος λόγος θα υπήρχε), μας παρουσιάζει μια δεύτερη, ακόμα πιο προσωπική και ειλικρινή δουλειά, το Wilderness.
Αυτή τη φορά δεν υπάρχει κανένα χαρούμενο (με την έννοια του “Dust And Rain” δηλαδή) κομμάτι, πρόκειται για ένα album διάρκειας ούτε 35 λεπτών, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από μπαλάντες. Σε κάθε μία απ’ αυτές ο Brett μοιάζει να έχει παραθέσει σελίδες από το ημερολόγιό του, αν δεν το έχει κάνει όντως. Βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του χωρίς να τον ενδιαφέρει πια ούτε η δημοτικότητά του, ούτε η απήχηση του album. Το παραδέχτηκε, άλλωστε, και δημοσίως, πως το νέο του πόνημα είναι αντιεμπορικό και άκρως προσωπικό. Μια ατμόσφαιρα σαν αυτή στις ακουστικές συναυλίες του είναι αυτό που επιδιώκει και καταφέρνει να δώσει με το Wilderness. Τραγουδά με μια τελείως μινιμαλιστική ενορχήστρωση, σχεδόν κλασική: πιάνο, κιθάρα και τσέλο και ενίοτε βιολί. Και πάλι μελαγχολικός, θλιμμένος και απογοητευμένος ο Brett, όχι όμως σα να έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του και να νοσταλγεί τα μεγαλεία της εποχής των Suede, αλλά σα να πορεύεται σε έναν δρόμο εντελώς καινούργιο, ανακαλύπτοντας τη ζωή του 21ου αιώνα για πρώτη φορά, αντιμετωπίζοντας το κάθε λάθος και την κάθε προδοσία ως πρωτόγνωρη...
Τα τραγούδια του Wilderness είναι από την καρδιά, ειλικρινέστατα (ίσως πιο πολύ κι απ’ το ομώνυμο ντεμπούτο), με απλό στίχο, που όμως αρκεί για να συγκινήσει μέσα στην απλότητά του. Κορυφαία στιγμή σίγουρα το “Empress”, ενδιαφέρουσα η χορωδία α-λα-Μεσαίωνας στο “Funeral Mantra”, όμορφη και η νέα εκδοχή του “Back To You” από Pleasure, σε ντουέτο με τη Γαλλίδα ηθοποιό Emmanuelle Seigner (σύζυγος του σκηνοθέτη Roman Polanski, για όσους αναρωτήθηκαν). Αν προτιμάτε εμπορικές brit pop καταστάσεις και ένα album με μπαλάντες σας ακούγεται μονότονο ή/και ταυτόσημο με James Blunt, καλύτερα να μην το ακούσετε. Προσωπικά και μόνο, πάλι με βρίσκει σύμφωνη σε πολλά πράγματα ο Brett Anderson, και απλά γνέφω καταφατικά χαμογελώντας, αντί να καταθλίβομαι από όλη αυτή τη μελαγχολία.
