Η Joan Wasser χρειάστηκε να πατήσει τα 36 για να κυκλοφορήσει το πρώτο δισκογραφικό της πόνημα, το Real Life, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και υποσχόταν πολλά με τη φορτισμένη και αγανακτισμένη μελαγχολία του. Πριν από αυτό, πάντως, είχε συμμετάσχει μεταξύ άλλων στη συμφωνική ορχήστρα του Πανεπιστημίου της Βοστόνης, στη μπάντα του Lou Reed, στους Antony & The Johnsons, καθώς και στις περιοδείες του Rufus Wainwright.
Στη δεύτερη δουλειά της, To Survive, οι ταχύτητες είναι πιο ήπιες και ο ήχος πιο μαλακός, κινούμενος προς Norah Jones μεριά. Το πιάνο είναι παντού κυρίαρχο, από το εναρκτήριο “Honor Wishes” – στο οποίο τραγουδάει ο David Sylvian – ως το καταθλιπτικό “To Be Lonely” και το αγανακτισμένο “Furious”. Από μόνα τους τα κομμάτια δεν λένε πολλά, κερδίζουν όμως από τις προσεγμένες ενορχηστρώσεις. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες δυνατές στιγμές, με κυρίαρχη το κύκνειο άσμα “To America”. Εδώ η Joan μοιράζεται τα φωνητικά με τον Rufus Wainwright, σε ένα κομμάτι που ξεκινάει πάλι με ένα απαλό πιάνο, αλλά κάπου στη μέση μια ευχάριστη έκπληξη από drums και πνευστά μας χαρίζει την πιο φωτεινή στιγμή του δίσκου, κλείνοντας με ήχους από πυροτεχνήματα.
Συνθετικά, πάντως, κανένα σημείο του άλμπουμ δεν εντυπωσιάζει, ενώ και στιχουργικά υπάρχουν παντού τα συνηθισμένα κλισέ της εγκατάλειψης, του ανικανοποίητου έρωτα και του «always look at the bright side of life» αισθήματος. Κι όμως, η συνολική αύρα που αναδύει, η μυσταγωγική ατμόσφαιρα στην οποία εισάγει τον ακροατή και οι πάντα τρυφερές ερμηνείες της Joan, το μετατρέπουν σε μια ιδανική συντροφιά για τις ήρεμες νυχτερινές ώρες. Μη ζητάτε κάτι παραπάνω από τους μελαγχολικούς τραγουδοποιούς της εποχής μας. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα…
