Κάπου στο Nashville των Ηνωμένων Πολιτειών, η γυναίκα με το κρυστάλλινο βιμπράτο στην φωνή ξέρει ότι είναι πολλά τα χρόνια - 50 μετρημένα - στα οποία τραγουδάει προσπαθώντας να αλλάξει τον κόσμο. Για τον Martin Luther King και τον Nelson Mandela, μέχρι τον Ronald Reagan και τον Bill Clinton, και από τον Woody Guthrie και τον Bob Dylan μέχρι τον Leonard Cohen και τον Paul Mc Cartney. Ο χρόνος φάνηκε καλός στην περίπτωση της: στα 67 της χρόνια παραμένει αναγνωρίσιμη, με τη φωνή της να διατηρεί την καθαρότητα που διέθετε πάντα. Παρόλο μάλιστα που δεν μπορεί να ανέβει πια τόσο ψηλά, η Joan Baez δεν φοβάται να απογυμνώσει την τελευταία τραγουδώντας a capella, όπως ακριβώς έκανε το 1969 στο Woodstock.
Στα 36 λοιπόν περίπου λεπτά διάρκειας του νέου της δίσκου, βρίσκουμε την ώριμη και ζεστή αυτή φωνή να μιλάει για τον Θεό και τον πόλεμο, κάνοντας βόλτα στον γνωστό της folk δρόμο. Η Joan Baez τραγουδάει, νοσταλγικά και εύθραυστα, Tom Waits ("Day After Tomorrow") και Elvis Costello ("Scarlet Tide"), ενώ επιλέγει μαζί με τον παραγωγό της Steve Earle - που υπογράφει τρία tracks μέσα στο album - συνθέσεις folk/country μουσικών όπως η Patty Griffin, η Diana Jones και η Eliza Gilkyson οι οποίες, αν και άγνωστες στους περισσότερους από εμάς, έχουν πολλά χρόνια παρουσίας στο είδος. Μπουζούκι, μπάντζο, ακουστικές κιθάρες και μαντολίνο είναι μερικά από τα συστατικά τα οποία χρησιμοποιεί η Baez για να φτιάξει, ακόμα μια φορά, τον ακουστικό και μελωδικό ήχο που την καθιέρωσε. Έτσι, από την ατμόσφαιρα της παλιομοδίτικης αγγλικής folk στο "Rose Of Sharon", περνάει στο σκληρό τοπίο του "Day After Tomorrow" και το μετατρέπει στη μπαλάντα του στρατιώτη, για να φθάσει σε πιο spiritual μονοπάτια με το "Jericho Road" που κλείνει τελικά έναν μάλλον αναμενόμενο δίσκο, άνευρο και αδιάφορο μουσικά, κομμένο και ραμμένο στα σημερινά μέτρα της Baez.
Η πραγματική απογοήτευση έρχεται, όμως, όταν διαπιστώσει κανείς πόσο συντηρητισμό βγάζει αυτό το album: η αμφισβήτηση κάθε παγιωμένης κοινωνικής αξίας η οποία οδηγούσε τη Baez στα 1960s έχει δώσει τη θέση της σε μια απολύτως ενταγμένη στο κυρίαρχο σύστημα θρησκευτική υποταγή. Από τη μπαλάντα που κάποτε αφιέρωνε στους Sacco & Vanzetti, αρκούμαστε σήμερα στη θεοκρατική κοινοτοπία του "God Is God". Η ίδια η Baez λέει ότι το Day After Tomorrow ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που είναι σήμερα. Φαίνεται ότι έχει δίκιο. Δυστυχώς...
