O Ill Bill βρίσκεται τόσα έτη στο underground χιπ χοπ, ώστε ακόμα και κάποιος που ακολουθεί την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια δυσκολεύεται να πιστέψει πως αυτό είναι μόλις το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Δεν είναι βέβαια και να απορεί κανένας, διότι ο συγκεκριμένος κύριος έχει τόσα side projects, συμμετοχές και 4 mixtapes (τα 2 εκ των οποίων με τον αδερφό του Necro), ώστε δικαίως θεωρείται βετεράνος του χώρου, παρ’ όλο που μέχρι σήμερα μετρούσε μόλις έναν προσωπικό δίσκο – το ιστορικό What’s Wrong With Bill? (2004). Μια μόνο ματιά δε στο υπόλοιπο μέχρι τώρα βιογραφικό του Ill Bill θα μπορούσε να κάνει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του χιπ χοπ να νιώσουν δέος: μέλος των θρυλικών αναρχο-μηδενιστών Non Phixion, των La Coka Nostra αλλά και των Circle Of Tyrants, καθώς και ιδρυτής της Uncle Howie Records (όπου κυκλοφορεί και το Hour Of Reprisal). Όχι και άσχημα, ε;
Όσο για τον δίσκο αυτόν, είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι πιο μεστό και θεματικά συγκροτημένο μας έχει προσφέρει ο κύριος William Braunstein ή αλλιώς Ill Bill μέχρι σήμερα. Σίγουρα δεν έχει ούτε την αγνή τρέλα και αμφισβήτηση η οποία διέκρινε το Future Is Now ούτε και την παράνοια του What's Wrong With Bill?, μας παρουσιάζει όμως έναν Ill Bill κατασταλαγμένο, συγκεντρωμένο και πιο ώριμο από ποτέ. Βγάζει πραγματικά την ψυχή του εδώ, μη διστάζοντας να ξεγυμνωθεί μπροστά μας αναφέροντας πράγματα και καταστάσεις για τον ίδιο που – ο γράφων τουλάχιστον – δεν είχε ξανασυναντήσει στη δισκογραφία του. Προβληματική εφηβεία, παράνομες καταστάσεις, διαλυμένο σπίτι και μια τουλάχιστον δυσλειτουργική οικογένεια είναι πράγματα που άλλες φορές τα είχαμε ακούσει από τον ίδιο τον Ill Bill και άλλοτε απλά τα υποψιαζόμασταν, αλλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να τα ακούσουμε από τον ίδιο με τέτοια αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Σαφώς δεν λείπουνε και οι αναφορές σε ναρκωτικά και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα – στα γνωστά πλαίσια στα οποία μας έχει άλλωστε συνηθίσει – ακόμα όμως και αυτά μοιάζουν πλέον να βγαίνουν μέσα από ένα πιο ενηλικιωμένο πρίσμα: σαν ενός είδους τιθασευμένη οργή (χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει μαλακώσει ο Ill Bill, κάθε άλλο...). Τρανό παράδειγμα, οι αναφορές του στα ναρκωτικά, τα οποία όσοι ξέρουν τον Bill θα γνωρίζουν ότι του αρέσουνε ιδιαίτερα (και για όσους δεν τον ξέρουνε, μια ακρόαση στο “Chasing The Dragon” θα τους πείσει περί τούτου). Αυτή τη φορά, όμως, παρ’ όλο που δεν τα αποκηρύσσει, μπορείς να διαισθανθείς πώς θα ήθελε να είναι πιο αποκομμένος από αυτά καθώς και από τον κακόφημο τρόπο ζωής του παλιότερα. Ακόμα δε συνεχίζει να διαλαλεί πως υπήρξε βαποράκι και κακοποιός του Brooklyn, όμως δεν φαίνεται να είναι τόσο άνετα καθισμένος σε αυτό τον θρόνο πλέον και αφήνει υπόνοιες πως ίσως να έχει μετανιώσει για κάποια από τα παλιά του τερτίπια.
Εκτός όμως από αυτή την πλευρά του ο Ill Bill φανερώνει και την επαναστατική του προσωπικότητα. Καυτηριάζει την Αμερική και τις πολιτικές και γενικότερες πρακτικές της, την παγκόσμια κατάσταση του κόσμου, κάθε λογής μυστική υπηρεσία και το πώς ελέγχουν τα πάντα (με τις γνωστές του μονομανίες περί παρακολούθησής του) και διάφορα άλλα τόσο γνώριμα για αυτόν αλλά και για όσους τον ακούνε τόσα χρόνια. Σίγουρα όσο μεγαλώνει ο Ill Bill γίνεται πιο «σοβαρός» στα όσα γράφει και ασχολείται, αλλά μην περιμένετε τον συγκεκριμένο κύριο με σακάκι και λιμουζίνα γεμάτη με χρυσαφικά και συνοδούς πολυτελείας – όπως έχουν κάνει τόσοι άλλοι πρώην indie χιπ χόπερς. Ο Ill Bill έχει την αλητεία γραμμένη στο DNA του και θα πάρει πολλά χρόνια για να ηρεμήσει, έστω και στοιχειωδώς, ο αγαπητός κύριος Braunstein.
Από στιχουργικής άποψης, όπως ήδη είπαμε, ο δίσκος στέκεται σε υψηλά επίπεδα, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε όμως και μια αναφορά στα πολύ ωραία beats που τους συνοδεύουνε. Από ονόματα λοιπόν έχουμε και λέμε: DJ Premier (παρών και εδώ), DJ Muggs, DJ Lethal (ο οποίος καλό θα ήτανε να προμηθευτεί και κανένα καινούριο drum kit!), Necro βεβαίως-βεβαίως και T-Ray. Το αποτέλεσμα; Τουλάχιστον εκρηκτικό στην πλειοψηφία του χωρίς να λείπουνε βεβαίως και οι πιο mid tempo στιγμές. Αυτές όμως αποτελούν ένα απλό διάλειμμα στα hardcore beats, τα οποία μοιάζουν να ξεχύνονται από τα ηχεία σωρηδόν στο “The Hour Of Reprisal” με τα samples από heavy metal κομμάτια να είναι πάμπολλα – και απολαυστικότατα. Τι άλλο άλλωστε θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που, μιμούμενος τον Nas και το παλαιότερο tribute του στον Rakim, έπραξε το ίδιο για τους... Slayer;! Για αυτό και ο Ill Bill έχει, χρόνια τώρα, τη συμπάθειά μας, διότι παραμένει πνεύμα ανατρεπτικό και επαναστατικό, που προσπαθεί να καταρρίψει παντός είδους στερεότυπα σε όλους τους τομείς.
Κλείνοντας, λοιπόν, να πούμε πως αυτή εδώ σίγουρα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές hip hop κυκλοφορίες της τρέχουσας χρονιάς και πως σίγουρα θα αρέσει σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την πιο underground πλευρά της hip hop μουσικής. Όσο για τον κύριο Ill Bill; Ας χρησιμοποιήσουμε έναν στίχο του που νομίζω τα λέει όλα για τον ίδιο:
This is who I am, this is what the world made meI don’t give a fuck whether you love me or hate meI’m gonna die like that, forever at warHated by most, loved by few, respected by all!
Aκούστε εδώ!
