Με το Never Too Loud, o Danko Jones επανέρχεται με τη μπάντα του στο δικό του ιδιαίτερο ύφος, μια όσμωση hard rock και punk, χωρίς πολύ σκέψη από ό,τι φαίνεται και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Το νέο album θυμίζει πολύ στην παραγωγή τον προηγούμενο δίσκο τους και κυμαίνεται στα ίδια πλαίσια, ξεγλιστρώντας, λίγο περισσότερο αυτή τη φορά, προς τα hard rock μονοπάτια. Και ενώ μέχρι και την προηγούμενη δουλειά της η μπάντα έβγαζε μια αυθεντική αλητεία, τώρα μένεις να αναρωτιέσαι γιατί η μουσική τους δεν βγάζει πια κάτι ανάλογο.
Rock ‘n’ Roll και ΑΟR - με λίγα λόγια rock αποχρώσεις προηγούμενης, ίσως και προ-προηγούμενης δεκαετίας - εμφανίζονται συχνά-πυκνά στα κομμάτια των Danko Jones, προσπαθώντας ή να αναβιώσουν το πνεύμα των 1980s ή να ακολουθήσουν έναν δρόμο που ίσως να θεωρούν ότι θα τους οδηγήσει στην επιτυχία. Απλοποιημένες και χαρούμενες μελωδίες δίπλα σε τσαμπουκαλεμένους ρυθμούς κάνουν φιλότιμη προσπάθεια να μας παρασύρουν, αλλά δεν το καταφέρνουν, γιατί πλέον η συνταγή είναι γνωστή και εμείς οι ακροατές δεν την πατάμε πάλι με αναμασημένες πατέντες τις οποίες έχουμε χιλιοακούσει. Το cd, παρά τα λίγα λεπτά του σε διάρκεια, κουράζει και επαναλαμβάνεται.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιο κομμάτι ακριβώς μπορώ να ξεχωρίσω ανάμεσα στα ψήγματα από Afghan Whigs, AC/DC, αλλά και Hellacopters. Μετά από αρκετές επανακροάσεις κατέληξα ότι το “City Streets” και το “Something Better” στοχεύουν σε κάτι περισσότερο αυθεντικό από τα υπόλοιπα κομμάτια, αναδύουν όμως, ταυτόχρονα, μια τόσο ξέφρενη ατμόσφαιρα punk rock, που δεν μας κερδίζει. Το θετικό σε όλο το σύνολο είναι η ξεχωριστή φωνή του Danko - ένα σύνολο το οποίο θα μπορούσε ασφαλώς να έχει καλύτερη μοίρα, αν ο τελευταίος έκανε διαφορετικές επιλογές.
Aκούστε εδώ!
