«Ενθυμούμενοι τις παραδόσεις δίχως να ξεχνάμε την πρόοδο»: αυτό είναι το μότο των Giant Panda, του χιπ χοπ τρίο (ξεκίνησαν ως κουϊντέτο) από το Λος Άντζελες που επιστρέφει φέτος θριαμβευτικά στη δισκογραφία, με μια δουλειά η οποία στήνει συχνά απολαυστικές γέφυρες μεταξύ του old school της δεκαετίας του 1980 και του underground ήχου των ’00s.
Στο Electric Laser οι Giant Panda διαφοροποιούνται αρκετά από τις κατευθύνσεις του υποσχόμενου ντεμπούτο άλμπουμ τους Fly School Reunion (2005), επιλέγοντας να κάνουν μια εξ’ ολοκλήρου αναλογική ηχογράφηση με εμφανώς 1980s αισθητική και αναφορές: «μου αρέσουν οι ατέλειες των παλιομοδίτικων μηχανημάτων», δήλωσε σε συνέντευξη του σχήματος ο Alex Newman. Θα μου πείτε, κι άλλο revival; Όχι - οι Giant Panda δεν ενδιαφέρονται ούτε να σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό, ούτε και ακολουθούν μια τάση underground «μόδας» αβασάνιστα. Η επαφή τους με το old school χιπ χοπ είναι ουσιαστική, μαρτυρώντας δημιουργούς οι οποίοι δεν το ανακάλυψαν εσχάτως, ενώ η συνολικότερη ματιά τους είναι φρέσκια, συνοδευόμενη μάλιστα από καλοδουλεμένα στιχάκια, από τα οποία δεν λείπει το χιούμορ.
Και όλα αυτά σε μια δουλειά η οποία είναι φτιαγμένη ώστε να λειτουργεί ως σύνολο, παρά βασίζεται σε δυο-τρία λαμπερά πυροτεχνήματα. Είναι αδύνατον να μη μπορέσει να σε παρασύρει ο ρυθμός του “Speakers Pop”, να μη σε εντυπωσιάσει το νεύρο των “Justin Case”, “Laser Ray” και “Precise Calculator” ή να μη σε γοητεύσει η φουτουριστική γαλήνη του “AIM” (με εξαιρετικά φωνητικά από τους Newman & Maanumental), ή αυτή του “Cinemax”. Εκεί προς το τέλος, βέβαια, το Electric Laser εξαντλεί τη δυναμική του ευφυούς κοκτέιλ του παρελθόντος και παρόντος (“Let It Go”, “Do The Robot In Cyberspace”), τείνοντας περισσότερο από όσο έπρεπε προς την 1980s νοσταλγία – ενώ ακριβώς το αντίθετο θα έπρεπε νομίζω να πράττει. Παραμένει όμως η πραγματικότητα μιας πολύ καλής κυκλοφορίας, που «αντέχει» και σε κάμποσες ακροάσεις.
Ακούστε εδώ!
