Οι Guillemots είναι μια αλλοπρόσαλλη μπάντα. Βέβαια, δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς: έχουν Άγγλο τραγουδιστή και πιανίστα (τον χαρισματικό Fyfe Dangerfield), Βραζιλιάνο κιθαρίστα, έναν Σκοτσέζο στα drums και μια Καναδέζα στο διπλό μπάσο (ναι, διπλό). Κατά καιρούς, στην παρέα τους προστίθενται και οι «Bridled» Guillemots, δυο τύποι με σαξόφωνα και κλαρίνα. To 2005 συμμετείχαν στη βρετανική περιοδεία του Rufus Wainwright, ενώ ένα χρόνο μετά, το ντεμπούτο τους Through The Windowpane κόντεψε να κλέψει το Mercury από τους Arctic Monkeys – αλλά ήρθε δεύτερο και καταϊδρωμένο.
Το “Red” έρχεται λοιπόν με υψηλές προσδοκίες και ξεκινάει με το εξαιρετικό “Kriss Kross”. Δυναμικός ήχος εγχόρδων (προσοχή, μπορεί να είναι και πλήκτρα καμουφλαρισμένα), στιλάτες ρυθμικές κιθάρες και ένα ρεφραίν που ουρλιάζει «Are you coming out tonight?», δημιουργώντας ένα εξαιρετικό mood, ακόμα δεν αρχίσαμε. Αλλά στη συνέχεια ο αρχικός ενθουσιασμός αποδεικνύεται βεβιασμένος. Υπάρχουν, βέβαια, τα πάντα: Δακρύβρεχτες ακουστικές μπαλάντες (“Falling Out Of Reach”), pop που κλέβει λίγη από την αίγλη των Scissor Sisters (“Get Over It”) και διάφορα αργά dance κομμάτια, τα οποία δεν θα ακούγονταν παράταιρα σε κανένα pop άλμπουμ των 1990s. Kάτι λείπει όμως και μάλλον είναι η συνοχή. Από δω κι από κει βρίσκει κανείς ενδιαφέροντα ενορχηστρωτικά ευρήματα (ακούστε π.χ. τα βιολιά στο “Cockateels” ή το fuzzy μπάσο στο “Last Kiss”) που αν εμπλούτιζαν πραγματικά ικανές συνθέσεις και τραγούδια λίγο πιο αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, θα μιλούσαμε για ένα album-διαμάντι. Άλλωστε η ευέλικτη φωνή του Dangerfield, πληρεί και με το παραπάνω τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί αν φταίνε οι διαφορετικές εθνικότητες των μελών της μπάντας ή μια ουσιαστική έλλειψη μουσικού προσανατολισμού, αν και μάλλον ποντάρουμε στο δεύτερο. Το Red είναι ένα ανακατεμένο album, χωρίς ταυτότητα, μπερδεμένο όπως το κουβάρι από σκοινιά που παρουσιάζεται στο εξώφυλλο. .
