Σε περιπτώσεις σαν αυτή του Kid Rock, ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ και το κοντό του. Μπορεί να κάνει κριτική στο κιτσάτο στυλ του (αρνείται όλα αυτά τα χρόνια να εγκαταλείψει τον συνδυασμό φανέλα, γούνα, γυαλιά ηλίου και καπέλο), ή να τον θεωρεί μια κλασική περίπτωση ενός τυχερού white trash, που κατάφερε να φτάσει στη κορυφή. Μπορεί, ακόμα, να υποστηρίξει ότι η μουσική του αξία βρίσκεται στο να δημιουργεί τραγούδια για εφηβικές ταινίες, τα οποία διαδραματίζονται κάτω από τον καλιφορνέζικο ήλιο. Και όλα αυτά είναι πολύ σωστά, γιατί ο κύριος Robert Richie δεν είναι και πολλά παραπάνω από αυτό, μη λέμε ψέματα. Κι όμως, αυτός ο γνήσιος redneck κατάφερε να κυκλοφορήσει το ενδέκατο album του και να μετράει πωλήσεις εκατομμυρίων. Είτε με εύκολα χαβαλεδιάρικα hits, είτε με μια ντεμέκ rock αγριότητα, είτε λόγω του επεισοδιακού του γάμου με την Pamela Anderson – και τον ακόμα περισσότερο επεισοδιακό τους χωρισμό.
Και αυτός ο χωρισμός είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσης για το Rock ‘N’ Roll Jesus. Γιατί σε ποια άραγε να απευθύνεται ο Kid Rock στο “Half Your Age (But Twice As Hot)”; - o άνθρωπος φαίνεται ότι κάνει τα πάντα προκειμένου να ξεπεράσει τη πρώην αγαπημένη του. Στο album καταπιάνεται επίσης με θέματα θρησκείας και τα ανακατεύει με τη φιλοσοφία του sex, drugs & rock n’ roll, για να βγάλει ένα αποτέλεσμα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ακουστεί σαν διαμαρτυρία, αλλά ελάχιστα τα καταφέρνει. Για την ακρίβεια, δεν κάνει κατανοητό αν αντιτίθεται στη θρησκοληψία της Αμερικής ή αν είναι υποστηρικτής της. Ας αφήσει καλύτερα αυτή τη δουλειά, λοιπόν, για ανθρώπους που το κάνουν με μεγαλύτερη αυθεντικότητα και σεβασμό στη νοημοσύνη μας. Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει και δεν καταφέρνει να αποτινάξει το white trash που λέγαμε πριν. Έτσι, οι προσπάθειες να ακουστεί σαν Bruce Springsteen στο “Amen”, ή να μπερδέψει μαύρα φωνητικά και blues καταβολές στο “New Orleans”, δεν είναι και πολύ επιτυχημένες. Αντιθέτως, όταν κάνει αυτό που ξέρει καλά, δηλαδή κομμάτια για αγόρια στο άνθος της εφηβείας, τα οποία πίνουν μπύρες με τους κολλητούς τους χαζεύοντας αιθέριες υπάρξεις να κυκλοφορούν με τα μαγιώ τους, τότε τα καταφέρνει πολύ καλά. Το “So Hott” και το “Sugar” πληρούν αυτά τα κριτήρια. Όπως φυσικά και το “All Summer Long”, που έκανε το album διπλά πλατινένιο στις Η.Π.Α. Τα samples του “Sweet Home Alabama” και του “Werewolves Of London”, μαζί βέβαια με τους ευκολομνημόνευτους στίχους, δημιούργησαν ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κομμάτια του καλοκαιριού που πέρασε.
Καλύτερα έτσι να μην κρίνεις τον Kid Rock με πολύ αυστηρά κριτήρια. Πρέπει να αφήνεις και λίγο χαλαρό το μυαλό σου, και να το δεις με την εφηβική αφέλεια, στην οποία άλλωστε στοχεύει. Αν το καταφέρεις αυτό, το Rock ‘N’ Roll Jesus, θα σου φανεί και γαμώ τις φάσεις!
