Το τρίο υπόσχεται γενικά πολλά σαν σύνθεση. Πόσο μάλλον όταν απαρτίζεται από κυρίους που ακούνε στα ονόματα Jim Heath, Tim Alexander και Todd Soesbe. Κιθάρα, hammond όργανο και drums είναι τα υλικά του Hi-Fi Stereo, δίσκο όπου ο Jim Heath δημιούργησε ένα side project το οποίο ξεπέρασε τελικά τον παράπλευρο χαρακτήρα του, αναμόχλευσε στις αγαπημένες στιγμές του παρελθόντος και παρουσίασε – με τους δυο εξαιρετικούς συνεργάτες του – τις φρέσκες διασκευές τους. Κάπως έτσι ο Reverend Horton Heat και οι Tim Alexander και Todd Soesbe μετουσιώθηκαν σε Reverend Organdrum.
Ένα κράμα από rat pack, rock, blues, jazz και soundtrack περνάνε μέσα από το πρίσμα των τριών μουσικών, για να δαμαστούν από ένα hammond B-3, το οποίο δεν αποτελεί μόνο τη σύνδεση ανάμεσα στα drums και την κιθάρα, αλλά και το χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του δίσκου: δομεί τον σκελετό των κομματιών και υφαίνει την απαιτούμενη ατμόσφαιρα για να παίξουν πάνω τα δύο άλλα όργανα. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο Jim Heath, το hammond είναι αυτό που τον παρακίνησε αρχικά να κάνει αυτή τη συνεργασία με τον Alexander (ο οποίος μετράει 5 βραβεία Grammy) και τον γείτονά του Todd Soesbe. Οι τρεις, βέβαια, συνεργάζονται εξαιρετικά καλά, αφήνοντας ή παίρνοντας σε κάθε περίπτωση τον χώρο που χρειάζεται. Φωνητικά έχουμε μόνο στα δύο «rat pack» κομμάτια “Bim Bam Baby” και “Ain’t That A Kick In The Head?”, ενώ η κορύφωση του δίσκου έρχεται με το “Can’t Be Still” (κυριολεκτικά τελικά), όπου ξεχωρίζει και το στιβαρό drum solo του Soesbe, του οποίου ο ρυθμός και τα γεμίσματα καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται. Έτσι είναι, όμως, αν η jazz έχει καταλάβει τις μπαγκέτες σου από την αρχή...
Οι Reverend Organdrum σου φτιάχνουν τη διάθεση από την πρώτη στιγμή, δημιουργώντας την αίσθηση ότι αυτό μπορεί να είναι το soundtrack για κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα βράδια σου. Η αξία τους, όμως, δεν έγκειται απλώς εκεί. Το σημαντικό είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τρεις μουσικούς που γνωρίζουν τόσο καλά το αντικείμενο τους, ώστε μας υπενθυμίζουν γιατί το rock προκαλεί θόρυβο (όχι noise, αλλά fuzz) χωρίς να χρειάζεται πολλά-πολλά. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε απλώς με διαχείριση του παρελθόντος και όχι με επανεξέταση, αμφισβήτηση ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να κάνει τις μεταμοντέρνες καρδιές μας να σκιρτούν. Καταφέρνουν, όμως, να ακούγονται σύγχρονοι χωρίς τα διάφορα τερτίπια της συγχρονικότητας (τάση και ιδιότητα πια του σήμερα), που θέλει τον κόσμο όλο να μπαίνει σε ένα γουδί – και, για να είμαι ειλικρινής, και οι δικές μου προτιμήσεις προς τα εκεί τείνουν. Τελικά οι Jim Heath, Tim Alexander και Todd Soesbe είναι ένα τρίο που έχει να δώσει, αρκεί να θέλει κάποιος να ακούσει με τη δέουσα προσοχή.
