Πολλοί θα αναρωτηθούνε, μα ποιοι είναι αυτοί οι Gaslight Anthem; Άλλοι πάλι θα πούνε, καλά είναι δυνατόν 4.5 αστέρια σε ένα συγκρότημα μόλις στον δεύτερο δίσκο του; Οι υπόλοιποι θα πούνε καχύποπτα (και με το δίκιο τους), μα καλά, εάν είναι τόσο καλοί, γιατί δεν έχουμε ξανακούσει το όνομά τους; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλά επιχειρήματα να αντικρούσω στα παραπάνω. Και τα τρία ερωτήματα έχουν βάση και είναι απολύτως λογικά. Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι η εξής: άμα τον ακούσετε θα σας διαλυθούνε όλες οι απορίες. Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, τετριμμένο ή ακόμα και μία φτηνή δικαιολογία για να προωθήσω έναν δίσκο που (προφανώς) απόλαυσα και πασάρω τώρα στους άλλους ως το επόμενο μεγάλο album. Αλλά, πραγματικά, αυτός ο δίσκος σου προσφέρει τόσα πολλά οφέλη, ώστε μπορείς μόνο να προσπαθήσεις να τα περιγράψεις, ελπίζοντας να το καταφέρεις έστω και στο ελάχιστο.
Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες από το στερεοφωνικό και για τα επόμενα 40 περίπου λεπτά θα περάσουν από μπροστά απο τον καθένα τόσες πολλές εικόνες και αναμνήσεις από την ζωή του, ώστε και μόνο για αυτό αξίζει μία δοκιμαστική ακρόαση. Ο πρώτος έρωτας, ο πρώτος χωρισμός, η αίσθηση της αποξένωσης, της χαμένης φιλίας αλλά και των πραγματικών φίλων που είναι ακόμα δίπλα μας. Ένα παλιό καλοκαίρι, μία βραδιά γεμάτη με αλκοόλ, καλή παρέα και χαρούμενες συζητήσεις, ένας ομηρικός καυγάς με ένα αγαπημένο πρόσωπο. Είναι όλα εκεί, ανάμεσα στις ψυχρές και κρύες αυλακώσεις του απρόσωπου CD, το οποίο μόλις πριν λίγο εισήχθη στο CD player και έχει τον τίτλο The '59 Sound. Διότι, πάνω απ’ όλα, η μουσική που γράφουν οι Gaslight Anthem είναι βιωματική και ποτισμένη με αγνό, ωμό και δυνατό συναίσθημα. Από αυτό που αρκετοί ίσως έχουμε ξεχάσει να αναζητούμε σε μία εποχή τόσο πιεστική και ξεζουμισμένη από αισθήματα, όπως η δική μας.
Για να μιλήσουμε όμως και με πιό παραδοσιακές μουσικοκριτικές έννοιες (και να μην καταντήσουμε και βαρετοί) ας προχωρήσουμε σε μια πιο πολιτικά ορθή προσέγγιση του συγκεκριμένου δίσκου. Μουσικά, λοιπόν, οι Gaslight Anthem κινούνται στο γενικό πλαίσιο του κλασικού αμερικάνικού rock ήχου. Ξέρετε, αυτόν που τόσο καλά κατάφερε να εκφράσει ο μεγάλος Bruce Springsteen. Προσθέστε λοιπόν σε αυτό μια γερή δόση της country παράδοσης και τον δυναμισμό του punk μαζί με μία μεζούρα από emo ευαισθησίες των mid-1990s και λίγο από garage αναμνήσεις και έχετε μια γενική ιδέα για το τι περίπου θα πρέπει να περιμένετε. Θέλετε και αναφορές ονομάτων; Κανένα πρόβλημα. Οι Social Distortion, λοιπόν, ο Ryan Adams, οι Texas Is The Reason, οι Replacements, καθώς και οι Loved Ones είναι όλοι παρόντες εδώ – τουλάχιστον πνευματικά. Αναμφισβήτητα το συγκρότημα πατάει, αν μη τι άλλο, σε γερές μουσικές βάσεις. Δυστυχώς όμως αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Διότι η άλλη μισή είναι ότι χωρίς τη φωνή του Brian Fallon οι Gaslight Anthem δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, ούτε θα εξέφραζαν το ίδιο συναίσθημα και πάθος στα τραγούδια τους. Ζεστή, φλεγματική και ένα μίγμα της χροιάς του Paul Westerberg και αυτής του Ryan Adams, η φωνή του κύριου Fallon είναι από αυτές που αναφέρουμε σε συζητήσεις του τύπου «φωνές οι οποίες εξέφραζαν μια εποχή».
Κλείνοντας αυτή την κριτική θα ήθελα έτσι να αναφέρω πως ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μέσα στους καλύτερους που έχω ακούσει όχι μόνο φέτος αλλά την τελευταία δεκαετία. Επίσης μπορεί σε αρκετούς να φαίνεται ότι ο βαθμός είναι πολύ υψηλός ή πως αυτός ο δίσκος μπορεί σε μερικά χρόνια να θεωρείται πεπερασμένος και συνηθισμένος. Όντως μπορεί. Αλλά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, εν έτει 2008, μία κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη αυτής της χρονιάς, αυτός ο δίσκος είναι από τα καλύτερα ακούσματα που έχουν βγει από τα ηχεία του γραφόντα εδώ και πολύ καιρό. Διότι κριτές μπορεί να υπάρξουν πολλοί για αυτόν το δίσκο, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μας, αλλά τίποτα δεν μπορεί να θάψει μια αξία. Και αυτός εδώ ο δίσκος έχει σίγουρα μία αξία η οποία έχει τα φόντα να κερδίσει τον όρο «διαχρονική» στο πολύ κοντινό μας μέλλον.
