Μπορεί να είναι σύνηθες, πλέον, αλλά είναι και σχεδόν τρομακτικό – αν το καλοσκεφτείς – το γεγονός πως μια μπάντα δεν έχει τον παραμικρό λόγο για το πώς θα χρησιμοποιηθεί το υλικό της, έτσι και χωρίσει τα τσανάκια της με την όποια εταιρεία. Εντάξει, δεν ονειροβατώ κιόλας, μπίζνα και μάλιστα δισεκατομμυρίων είναι η υπόθεση και δεν βγάζω καμιά απ’ τις δυο πλευρές απ’ έξω, απ’ την άλλη, βέβαια, έχω μια αμυδρή εντύπωση πως τα κουτιά δημητριακών απέχουν λιγάκι απ’ τη μουσική. Μπορεί να κάνω και λάθος, όμως. Για να μην περιπλέκουμε τα πράγματα, αναμενόμενο ήταν να αντιδράσει η EMI στο «show», In Rainbows, που έστησαν οι Radiohead κι ορίστε η απάντησή της με χαρτί και πλαστικό – απ’ το σάρκα και οστά.
Σύσσωμο το group αποκήρυξε, ευθύς, την κυκλοφορία (δεν ξέρω κατά πόσο θα αποκηρύξει και το παραδάκι από τα δικαιώματα), η αλήθεια, πάντως, είναι πως η συλλογή μια χαρά τον εκπληρώνει τον ρόλο της. Θέλω να πω πως δεν έχουμε να κάνουμε με καμιά συρραφή της πυρκαγιάς, αντίθετα μια ματιά στο track list αποδεικνύει ότι οι επιλογές είναι προσεγμένες απ’ τη μια (τρανταχτή παράλειψη δεν υπάρχει), ενώ απ’ την άλλη απλώνονται σε όλο το εύρος του καταλόγου των Radiohead, απ’ το Pablo Honey μέχρι το Hail To The Thief, με το βάρος να πέφτει στα αναμενόμενα σημεία. Το The Bends κερδίζει το OK Computer στην άτυπη κόντρα (6-4 το σκορ σε σύνολο 16) και χαρίζει μια μικρή δικαίωση, λέμε τώρα, σε όσους το θεωρούν την κορυφαία στιγμή της μπάντας. Αυτά για την απλή έκδοση, γιατί η limited – την οποία και προμηθεύτηκα – περιέχει και ένα δεύτερο δισκίο, το οποίο φιλοδοξεί να ξύσει λίγο παρακάτω απ’ την επιφάνεια. Αυτό, προφανώς, και δεν το καταφέρνουν επιλογές σαν το “Exit Music (For A Film)” ή το “Airbag”, υπάρχουν, όμως, τα “Talk Show Host” (flipside του “Street Spirit”) και “True Love Waits” (απ’ το I Might Be Wrong: Live Recordings), μεταξύ άλλων, για να καταφέρουν την υποσχόμενη «διείσδυση».
Τώρα, προφανώς και τούτη η κυκλοφορία μπορεί να αποτελέσει μια ιδανική είσοδο για τους μη μυημένους, αλλά και να διευκολύνει τους γνώστες, σαν καμιά telemarketing συσκευή ένα πράγμα. Τα παραπάνω, όμως, δεν αναιρούν το γεγονός πως οι Radiohead δεν είναι σε καμία περίπτωση άλλη μια singles μπάντα – αν εξαιρέσουμε τα πρώτα τους βήματα. Άσχετα με τα γούστα του καθενός, δεν νομίζω να βρεθούν και πολλοί να διαφωνήσουν με την παρατήρηση πως μπορεί τα δισκογραφικά τους βήματα να υπήρξαν αμφιλεγόμενα, ποτέ, όμως, δεν υπήρξαν αδιάφορα (άντε εκείνο το Hail To The Thief να πλησίασε λίγο). Προσθέστε το γεγονός πως δεν διαθέτουν και κανένα ατελείωτο κατάλογο και πάρτε τις αποφάσεις σας.
