Στο διάστημα που ασχολούμαι με τη μουσική είχα την εντύπωση πως οι Electric Six, οι Peaches και οι Meat Puppets (τουλάχιστον δισκογραφικά) είναι ό,τι πιο χύμα και τσουβαλάτο πράμα υπάρχει το οποίο κατάφερε έχει μια κάποια απήχηση και να βγει προς τα έξω. Είναι επειδή δεν είχα γνωρίσει τους Evaporators.
Πώς θα σας φαινότανε μια μπάντα που το ηγετικό της μέλος ακούει στο όνομα «Nardwuar, η ανθρώπινη σερβιέτα»;;; Μετά από αυτό δεν προχώρησα καν στα υπόλοιπα μέλη, έχοντας να ασχοληθώ με τέτοιο εκτόπισμα. Όταν ο Sacha Baron Cohen επινοούσε την περσόνα του Ali G στη Μεγάλη Βρετανία, δεν φαντάστηκε πως το καλούπι υπήρχε ήδη στην «αποικία» του Καναδά. Μιλάμε για έναν τύπο ο οποίος, πέρα από τους Evaporators και κάτι άλλα σχήματα τα οποία έχει για να κοπανιέται, τρέχει το δικό του label (πολύ θα ήθελα να δω τι άλλο περιλαμβάνει ο κατάλογος) και ασκεί το λειτούργημα του δημοσιογράφου για τον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου British Columbia του Βανκούβερ - με παλμαρέ συνεντεύξεων που περιλαμβάνει τον Tommie (πρώην Πάμελας) Lee, τον Alice Cooper και το Mikhail «σύντροφο» Gorbachev, τον οποίο ρώτησε ποιος από όλες τις πολιτικές προσωπικότητες με τους οποίους έχει συναντηθεί είχε το μεγαλύτερο σώβρακο!
Το παλικάρι καλύτερα να το βλέπεις, παρά να το ακούς και αυτό φαίνεται το έχει αντιληφθεί και ο ίδιος, εμπλουτίζοντας το Gassy Jack And Other Tales με οχτώ διαφορετικά videos. Σε κάθε ένα από αυτά θα τον δείτε είτε ντυμένο σαν τον “Guardian” (κάτι σαν τον Καναδό Batman) να σουλατσάρει τραγουδώντας στους δρόμους, είτε με σκοτσέζικο κiλτ και σκούφο να πετάγεται επί της σκηνής πανικοβλημένος, σαν Kούρδος τρομοκράτης ο οποίος έχει ξεχάσει τα εκρηκτικά στο ταξί, είτε να επιδίδεται σε συνεχόμενα stage diving ,στηριζόμενος όμως πάντα σε τύπους που μοιάζουν να είναι δικοί του, κουβαλώντας του μάλιστα και τα keyboards ώστε να συνεχίζει να παίζει οριζόντια. Στα κατορθώματά του συγκαταλέγεται και το ότι κατάφερε να κάνει diving (χωρίς να τον πιάσουν οι δικοί του αυτοί τη φορά) στην κάβα με τα ποτά, καταστρέφοντας το απόθεμα της βραδιάς, όταν οι Evaporators το 1994 (ναι... υπάρχουν από τότε) άνοιγαν συναυλία των Pavement.
Τώρα για το ίδιο το album δεν έχω καταλάβει ακόμα ποια σειρά καταλαμβάνει στη δισκογραφία τους ή αν είναι ή δεν είναι συλλογή. Αλλά μάλλον είναι η δεύτερη κυκλοφορία στο label του Nardwuar, μετά το Ripple Rock του 2004. Κι επειδή εδώ αργούμε να εκτιμήσουμε τέτοια κελεπούρια μας ήρθε με έναν χρόνο καθυστέρηση από τα κρύα του Καναδά. Μουσικά, πρόκειται για τρίλεπτα Ramono-ειδή γκαραζοτράγουδα αφαιρώντας όλο το στυλ, το cool και τη γοητεία που θα έπρεπε να έχουν και αντικαθιστώντας τα με trash αισθητική, χαζο-στίχους με αναφορές στην αμερικάνικου τύπου κολεγιακή ζωή και κάθε λογής γκουφαμάρες, με τη σύγκριση να προσβάλει τον Γκούφυ. Χαρακτηριστικά αναφέρω τίτλους τραγουδιών: “Sasquatch And Me Ate Berries For Free”, “Do The Eggbeater” και “Where Is The Butterknife?”. Στα αξιοπρόσεκτα συγκαταλέγεται μέρος της απόπειρας συνέντευξης, κάτι σαν το ξαφνικό τηλέφωνο του Στέφανου Χίου, με την Courtney Love, το οποίο περιλαμβάνεται σαν ξεχωριστό κομμάτι με τα μπινελίκια να πέφτουν αγάντα.
Ακολουθώντας το ύφος του Family Guy με το καμένο χιούμορ, οι Evaporators, επενδύοντας ίσως στην τρέλα, θα μπορούσαν να κάνουν αίσθηση, αλλά δυστυχώς δεν πείθουν. Δεν υπάρχει βάθος, δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι παραλληλισμοί και συσχετίσεις με φαινόμενα τα οποία θα έπρεπε να καυτηριάζουν, δεν υπάρχει καν η ειρωνεία, πόσο μάλλον η ευφυΐα που απαιτείται για να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο. Είναι μόνο πλάκα για την πλάκα, βλακεία για τη βλακεία. Μετά την πρώτη προβολή (των videos) και τη μισή ακρόαση θα έρθει και η βαρεμάρα. Αυτό θα κατάλαβαν και κάποιοι στο Amazon που διαθέτουν το album στην τιμή των 0,94$.
Βαθμολογία: 1 ½ για τη μουσική μόνο
2 βάζοντας και τα videos
