Οι Αμερικανοί Jam Pain Society μπορεί να μην είναι τόσο γνωστοί στη χώρα μας, όμως μετρούν ήδη αρκετά χρόνια παρουσίας στην alternative σκηνή της πατρίδας τους. Με το παρόν, δεύτερο ολοκληρωμένο album τους, επανέρχονται φέτος στο δισκογραφικό προσκήνιο, oμολογώντας ότι παίζουν ένα μείγμα hard rock, dance, metal, industrial, funk και pop (!).
Ο Chris Hill αναλαμβάνει την παραγωγή, ενώ η ταλαντούχα Leah Kirb, επιδίδεται σε nu metal/industrial αλλά και funk πειραματισμούς με τη φωνή της, πετυχαίνοντας αρκετές φορές να μας προκαλέσει το ενδιαφέρον. Ωστόσο, μετά από αρκετές ακροάσεις, δεν μπόρεσα να βρω κάτι στους Jam Pain Society που να τους κάνει ξεχωριστούς. Από το πιο funk κομμάτι “7 Second Smile” μέχρι τον πιο επιθετικό metal ήχο του “Wasted”, και από τo “Ride” - με τη συμμετοχή του κιθαρίστα των Kiss, Αce Frehley, να δίνει μια αυθεντική hard rock χροιά - μέχρι το πιο «συναισθηματικό» “Hero”, οι Jam Pain Society δεν πετυχαίνουν να αφήσουν το στίγμα τους, καθώς φαίνεται ακόμη να ψάχνουν ανάμεσα στις επιρροές τους για το τι να τους ταιριάζει περισσότερο. Έξυπνο εύρημα, ας πούμε, το ξεπατίκωμα των Faith No More στις funk κιθάρες και στα α-λα-Mike Patton φωνητικά ξεσπάσματα, αλλά χωρίς την ιδιοφυΐα, την τρέλα και τη συνθετική δεινότητα των τελευταίων.
Οπότε, ποιο είναι το συμπέρασμα; Ένα εύπεπτο μουσικό αποτέλεσμα-crossover για τους λάτρεις της αμερικανικής alternative, χωρίς μεγάλες προσδοκίες και χωρίς πολλές-πολλές σκέψεις για το αν αυτό που ακούμε, αξίζει να ξαναπαιχτεί στο player μας.
