Για όσους έζησαν τους Offspring στην εφηβεία τους και χόρεψαν μέχρι τελικής πτώσης το “Self Esteem” ανάμεσα στο “California άber Alles” και το “I Wanna Be Sedated”, ίσως η συνειδητοποίηση πως σε λίγο οι Καλιφορνέζοι κλείνουν 25 χρόνια καριέρας να έρθει ως σοκ – οδηγώντας σε συνειρμούς για τη δική τους ηλικία. Πολλοί, βέβαια, από τους παραπάνω ενδέχεται αργότερα να κατάλαβαν πως, με όση αγάπη και αν κρατούσαν τη μνήμη των Offspring ως συμβόλου των εφηβικών τους rock parties, η παρακαταθήκη τους στη μουσική ιστορία ήταν εμφανώς κατώτερη τόσο των Ramones, όσο και των Dead Kennedys και αρκετών άλλων (ναι, συμπεριλαμβανομένων και των Green Day). Το σίγουρο δε είναι πως έχασαν επεισόδια και γι’ αυτό απόρησαν με το ένθερμο πλήθος των πιτσιρικάδων το οποίο έσπευσε να τους αποθεώσει στη Μαλακάσα στο φετινό Rockwave – γιατί οι Offspring παρέμειναν ήρωες για πολλές ακόμα εφηβείες και μετά το Smash, είτε με το Americana, είτε με το φετινό, όγδοο album τους, Rise And Fall Rage And Grace.
Στο όγδοο λοιπόν album τους σε ένα τέταρτο του αιώνα, οι Καλιφορνέζοι μπροστάρηδες της punk pop (και όχι του punk, αν είναι δυνατόν δηλαδή να διατηρείται αυτό το παραμύθι για μία ακόμα γενιά), δείχνουν πως τους πήρε πέντε χρόνια από την πιο αποτυχημένη ως σήμερα δουλειά τους (το Splinter του 2003) μόνο και μόνο για να μας σερβίρουν μία από τα ίδια. Το Rise And Fall Rage And Grace σε τίποτα απολύτως δεν διαφοροποιείται από τα όσα ήδη ξέρατε και αγαπάτε ή μισούσατε γύρω από τους Offspring: οι γνωστές κιθάρες, το γνωστό κοπάνημα των τυμπάνων, τα γνωστά φωνητικά του Dexter Holland με τη στρογγυλεμένη οργή – και ναι, τα γνωστά εκρηκτικά ρεφρενάκια εδώ κι εκεί «οπλισμένα» με εφηβική αδρεναλίνη, τα οποία θα σας ταρακουνήσουν αν δεν γεράσατε πριν την ώρα σας, δίχως βέβαια να σας αλλάξουν τη ζωή.
Το πρώτο μισό του album πετάει, δείχνοντας πως οι Καλιφορνέζοι γύρισαν στη δισκογραφία με γεμάτες τις μπαταρίες. Το “Hammerhead” που η εταιρεία τους λάνσαρε ως πρώτο single δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή, ευτυχώς έβαλαν μυαλό στη συνέχεια και έκοψαν ως δεύτερο single το “You’re Gonna Go Far, Kid”. Αξίζει επίσης να προσέξετε και το “Trust In You”, όπως και το “Takes Me Nowhere” – μακράν το καλύτερο της συγκομιδής. Όσο, όμως, θετικές εντυπώσεις και αν αφήνει το πρώτο μισό του Rise And Fall Rage And Grace, από το “Kristy, Are You Okay?” και έπειτα επικρατεί η αντίστροφη εικόνα, με τους Offspring είτε να ρίχνουν τους τόνους, με σιροπιαστές power ballads σαν το “Fix You”, είτε να κάνουν μεγάλη φασαρία για το τίποτα (“Stuff Is Messed Up”) θέλοντας, υποθέτω, να πείσουν για τα punk διαπιστευτήριά τους, στο όνομα άλλωστε των οποίων εξαπολύουν την (εύκολη) κριτική τους στην κυβέρνηση Bush και τον αλόγιστο καταναλωτισμό.
Αυτά από τους Offspring του 2008 και το άνισο, μα όχι κακό, νέο album τους. Μπορείτε όσο θέλετε να κοπανιέστε και να χορεύετε με τα highlights του – με βλέπω κι εμένα να το κάνω με το “Takes Me Nowhere” έτσι και μου σκάσει σε κανά πάρτι από εκείνα στο Κουκάκι όπου έχω βρεθεί τελευταία. Η κίτρινη κάρτα θα βγει έτσι και πιστέψετε πως τούτοι οι πανέξυπνοι (και ταλαντούχοι) επαγγελματίες punks & αμφισβητίες είναι το real thing...
