Το metal υποφέρει από πολλές ασθένειες και μία από αυτές είναι συγκροτήματα όπως οι Hydrogyn. Για να εξηγιόμαστε, δεν είναι και από τις χειρότερες περιπτώσεις ή ασθένειες στο metal, είναι όμως μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος: γιατί, αν παρομοιάσουμε το metal με το ρεμπέτικο, οι Hydrogyn είναι κάτι σαν τη...Βανδή.
Η παρομοίωση έχει να κάνει περισσότερο με την όμορφη και ταλαντούχα τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Julie Westlake, η οποία και καλή φωνή διαθέτει και τα τραγούδια του group ταιριάζουν σε αυτήν. Όμως, θέλει κάτι τις παραπάνω από μια καλή φωνή για να μπαίνεις στη δισκογραφία, να κυκλοφορείς τέσσερα album και να έχεις την απαίτηση να σε προσέξουν. Στην προκειμένη περίπτωση, το Deadly Passions δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από τα τρία προηγούμενα, απλά είναι τόσο ίδιο σε ύφος, ώστε νομίζει κανείς ότι βγήκε από τη μηχανή του φωτοτυπικού. Δεν γνωρίζουμε αν οι Hydrogyn επιμένουν στο ίδιο στυλ επειδή το θεωρούν επιτυχημένο ή επειδή απλά έτσι τους αρέσει, γιατί δεν είμαστε μέντιουμ. Αλλά η επιλογή των φωνητικών, οι σκληρές κιθάρες και το ανάλογο ύφος δεν σε κάνουν metal όσο και να το βροντοφωνάζεις. Τα τραγούδια θα μπορούσαν να είναι ένα, έτσι όπως εναλλάσσονται χωρίς καμία πρωτοτυπία, η Julie Westlake θα μπορούσε να τραγουδάει σε ένα οποιοδήποτε συγκρότημα, οποιουδήποτε μουσικού είδους, και, μ’ άλλα λόγια, η μονοτονία σε ρίχνει πριν καν τελειώσει ο δίσκος.
Κάπου, κάποιος, κάποτε θα βγάλει στην αγορά ένα Γλυκαναλατόμετρο και θα τα κονομήσει άγρια, οπότε θα βγάλει και εμάς από τον μπελά να μετράμε την ποσότητα του 1980s pop-metal η οποία περιέχεται σε albums συγκροτημάτων σαν τους Hydrogyn. Για όποιον δεν κατάλαβε, πήρανε και τον άμοιρο τον Michael Wagener – τον παραγωγό δηλαδή των Scorpions – μπας και τους φύγει καμιά νότα. Αν σας άρεσαν οι Heart και οι Scorpions, οι Hydrogyn ακούγονται σαν τα κακομαθημένα παιδιά τους. Οπότε αποφασίστε μόνοι σας αν θα σας κρατήσουν παρέα στο mp3 player σας ή θα κάνουν παρέα στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με τα albums του Sakis.
