Μιας και η σημειολογία δείχνει να με κυνηγάει τον τελευταίο καιρό, θα καβαλήσω κι εγώ στο άρμα της, γιατί με το να της αντιστέκομαι σθεναρά δεν βλέπω να βγάζω άκρη. Ρίχνω μια ματιά στο εξώφυλλο του album. Ούτε περίεργα έμβρυα, ούτε αφαιρετικά σχήματα, ούτε σκούρα χρώματα. Γαλάζιοι ουρανοί, αθώα συννεφάκια και τέσσερις γυμνοί γαλατεροί – με την έμφαση στο γαλατεροί – να διασχίζουν το μόνο σημάδι «πολιτισμού», το οποίο φαίνεται να κόβει τα λιβάδια στα δυο. Ε, δεν χρειάζεται καν να το στρίψεις το στρογγυλό με την τρύπα στη μέση για να καταλάβεις. «A career turning point», όπως σπεύδει να μας πληροφορήσει η συνήθης στάμπα φάτσα φόρα, κατ’ ευθείαν απ’ το Q τούτη τη φορά, τορπιλίζοντας κατάφωρα τον σημειολογικό μου οίστρο.
Σημειολογία, μέρος δεύτερο. Αφού έχω ακούσει τα φωτεινά ακόρντα του εισαγωγικού να πηγαινοέρχονται από κανάλι σε κανάλι και τα drums να σκάνε παρέα με τα σχεδόν ιβηρικά παλαμάκια, αρχίζοντας να πιάνω το νόημα, το μάτι μου πέφτει στο track list και ειδικότερα στις θέσεις τέσσερα, πέντε και έξι. Την πρώτη, την πιάνει το “Við Spilum Endalaust” (“We Play Endlessly” αγγλιστί), ίσως ό,τι πιο αγγλοσαξονικό έχουν ηχογραφήσει ποτέ τους οι Ισλανδοί, λες και την είδανε Coldplay, ενώ την τελευταία, το “Með Suð Í Eyrum” (ή “With A Buzz In Our Ears”), που ξεκινάει μ’ ένα πιανάκι, για να σηκώσει βαθμιαία έναν απ’ τους τυπικούς αόρατους τοίχους τους. Ενώνοντας τα κομμάτια εντός των εισαγωγικών, παρέα με τον τίτλο του album, νομίζω πως βρίσκουμε και την ουσία του – το concept καθώς λένε. Η μεσαία θέση από τις τρεις, μάλλον χωρίζει άτυπα το σύνολο, οι φόρμες γίνονται αρκετά πιο γνώριμες από εδώ και πέρα, αφού η ισλανδική γραφή του τίτλου χάνεται κάτω από μια μουτζούρα για την αντικαταστήσει η αντίστοιχη αγγλική (“Festival”). Κάπως σα να προμηνύει την επερχόμενη αλλαγή, η οποία κάνει τη δειλή εμφάνισή της, αλλά αποδεικνύεται άγουρη.
Αρκετά με τη σημειολογία. Για τα δεδομένα των Sigur Rós, μέχρι και pop – έστω εναλλακτική – θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις το album. Αυτό που είχε διαφανεί στο Takk εδώ μορφοποιείται με πιο απτά αποτελέσματα, κι αν θέλετε τη γνώμη μου καιρός ήταν. Το ιδιότυπο post-rock τους το έχουν τελειοποιήσει προ πολλού άλλωστε. Εδώ που τα λέμε ίσως να αφήνουν το νέο τους παιχνίδι να τους παρασύρει λιγάκι – όχι και Coldplay. Aπ’ την άλλη, όμως, τους χαίρεσαι με τις πνευστές τους ενορχηστρώσεις να λαμποκοπάνε, πλάι στο σήμα κατατεθέν τους μπρος-πίσω, μεταξύ μινιμαλισμού και έπους. Δεν ισχυρίζομαι πως ξαναπλησιάζουν την κορυφή του Ágætis Byrjun, αλλά αποδεικνύουν πως μπορούν να γίνουν προσιτοί σε περισσότερα αυτιά, χωρίς να κηρύξουν και εκπτωτική περίοδο.
