Αν σας αρέσει η χορευτική πλευρά της electronica και η ιδανική έξοδός σας είναι μια βραδιά σε ένα club, όπου η ένταση και ο ρυθμός των προσφερόμενων beats κρατάει τη διάθεση σε υψηλά επίπεδα, τότε μάλλον θα ξέρετε ήδη τον Oliver Huntemann. Ακόμα όμως και να μην τον ξέρετε είναι σχεδόν σίγουρο ότι, αν τον γνωρίσετε, θα σας αρέσει, καθότι θεωρείται από τα δυνατότερα χαρτιά της συγκεκριμένης σκηνής στη Γερμανία, μαζί με τον Anthony Rother. Δραστήριος από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Huntemann, είτε με τις προσωπικές δουλειές του, είτε με τις συνεργασίες του, είτε με τα DJ set του, κινείται στο εύφορο πεδίο της χορευτικής, της «μπιτάτης» techno, μιας μουσικής που δονεί τα dancefloor της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια.
Ο συγκεκριμένος δίσκος, αποτυπώνει μια εμφάνιση του γερμανού DJ στο Rex club του Παρισιού, ένα από τα φημισμένα «στέκια» σημαντικών, για τον χώρο, ονομάτων, όπως του Sven Vath, του Carl Cox, του Jeff Mills, ή του Laurent Garnier. Μια εμφάνιση που έλαβε χώρα στις 22 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους και περιελάμβανε ένα DJ set ολκής του Huntemann, βασισμένο κυρίως σε remixes κομματιών άλλων καλλιτεχνών (με γνωστότερους ίσως τον Dubfire – έτερον ήμισυ του Sharam Tayebi στους ευρύτερα γνωστούς Deep Dish – και τους Shlomi Aber και Martin Landsky αμφότερους γνωστούς από τα θρυλικά Master Series της Renaissance Recordings). Τα remixes αυτά, συνυπάρχοντα με τα δικά του κομμάτια, δημιουργούν ένα συμπαγές δείγμα του τι καλό μπορεί να συναντήσει κανείς σε ένα μουσικό πεδίο, το οποίο, πέρα από τις εμπορικές κοινοτοπίες, μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να προσφέρει αληθινές στιγμές μουσικής ευχαρίστησης –ιδίως αν είσαι αυτόπτης (ή καλύτερα αυτήκοος) μάρτυρας γεγονότων, σαν αυτών που διαδραματίζονται συμπιεσμένα στα 77 περίπου ψηφιακά λεπτά αυτού του cd. Γιατί, κακά τα ψέματα, πρόκειται για μουσική η οποία προσφέρεται περισσότερο για ακρόαση σε ένα κατάμεστο club, όπου κόσμος και μουσική παρέχουν εξίσου δυνατά vibes χορευτικής αδρεναλίνης, παρά όντας αραχτός στο καναπέ του σπιτιού σου, ή στημένος μπροστά από τον υπολογιστή σου, ανήμπορος να διοχετεύσεις αυτή την ενέργεια που νιώθεις ότι συσσωρεύεται μέσα σου ακούγοντας τους κυκλωτικούς ήχους του Huntemann να συνοδεύουν τα δυνατά και ισχυρά ενεργειακά beat. Όμως, ακόμα και για τη δεύτερη κατάσταση, τη σπιτική, δηλαδή, ακρόαση, το ενδεχόμενο να μην σας απογοητεύσει ο δίσκος είναι σχετικά μεγάλο, μιας και δείχνει, εν μέρει, ικανός να μεταφέρει την ένταση και τη συγκίνηση της μουσικής με αρκετή πιστότητα. Αρκεί να είστε διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσετε τη φαντασία σας και να αφήσετε τις όποιες προκαταλήψεις μπορεί να έχετε για το συγκεκριμένο είδος μουσικής στην άκρη.
Μεταφέρει, λοιπόν, ο δίσκος, με όσο δυνατόν μεγαλύτερη ευκρίνεια, το κλίμα της συγκεκριμένης βραδιάς και το πώς ο γερμανός DJ επέλεξε να επικοινωνήσει με το κοινό του αλλά και το πώς αυτό ανταποκρινόταν, μιας που, καλώς ή κακώς, στον δίσκο ακούγονται διάφορα σφυρίγματα και εκστατικές κραυγές. Δείχνει, πάντως, με παραστατικό και χαρακτηριστικό τρόπο τις ικανότητες του Oliver Huntemann, με την ευφυέστατη μίξη των κομματιών και τις καίριες παρεμβάσεις του, κάνοντας σαφές το γιατί συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους αυτής της electro/techno/house σκηνής, κάτι που πιθανότατα έκανε και προσφάτως στο Reworks Festival στη Θεσσαλονίκη (event στο οποίο δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ).
Κάποιοι, βέβαια, μπορεί, αφενός να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους για τη χρησιμότητα της studio απεικόνισης ενός γεγονότος σχεδόν αποκλειστικά φτιαγμένου για live ακρόαση και αφετέρου να ισχυριστούν ότι ο δίσκος ακούγεται αρκετά έως πολύ ομοιόμορφος, ότι δημιουργεί, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό, τα ίδια περίπου συναισθήματα αναπαράγοντας την ίδια περίπου διάθεση (κάτι που πιθανώς να προσάπτουν και στο σύνολο του συγκεκριμένου ιδιώματος) και μάλλον δεν θα έχουν πολύ άδικο. Αν δηλαδή, δεν καταφέρει να σε παρασύρει στον ρυθμό του, δύσκολα μπορείς να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο χωρίς να πλήξεις. Παρόλα αυτά, κρίνοντας το σύνολο (μουσική αξία, εμπνεόμενα συναισθήματα και γενική ατμόσφαιρα), έχω την αίσθηση ότι αξίζει να κάνετε μια προσπάθεια να παρευρεθείτε νοητικώς στη συγκεκριμένη βραδιά του Φλεβάρη, για να πάρετε μια μικρή έστω τζουρίτσα της ενέργειας που εκλύθηκε.
