Οι τύποι από το Perth της Αυστραλίας έκαναν το breakthrough, επαναφέροντας στην επικαιρότητα το κλασικό “Voodoo People” των Prodigy πριν από δύο χρόνια. Με ένα σπιντάτο remix κι ένα καταπληκτικό βίντεο κλιπ – μια χαρούμενη αντιγραφή της τελευταίας σκηνής από την ταινία «Άθικτος» (τύποι με δεμένα μάτια τρέχουν μες στο δάσος προσπαθώντας να μην καρφωθούν στους κορμούς των δέντρων).
Στο νέο τους album In Silico εγκαταλείπουν λίγο το παρελθόν, όπως π.χ. το αποτύπωσαν οι κυκλοφορίες τους στη Breakbeat Kaos, και ακολουθούν το τρέχον ρεύμα κάθε είδους ηλεκτρονικής μουσικής, αφήνοντας πίσω τους τον μινιμαλισμό – γίνονται, όμως, breaks χωρίς την κλειστοφοβική αίσθηση του επαναλαμβανόμενου drum kick; Μεγαλώνουν, γεμίζουν τον ήχο, δεν φοβούνται τα φωνητικά (ο Rob Swire ακούγεται κάπως σαν τον Matt Bellamy χωρίς νεύρα) και κάνουν παιχνίδι με τις κιθάρες. Γίνονται δε απροκάλυπτα pop σε μερικές στιγμές, όπως στα “Different” και “Propane Nightmares”, τα οποία είναι παραπάνω εφηβικά απ΄ όσο αντέχουν τουλάχιστον τα δικά μου γούστα. Με δυο λόγια, βάζουν τον ήχο που μέχρι πρόσφατα υπηρετούσαν (στο πλευρό π.χ. του Adam F) στην υπηρεσία του θορύβου που καθιέρωσαν τα γαλλικά electro labels, τα οποία διαφεντεύουν τη χορευτική μουσική σήμερα. Και κερδίζουν διθυραμβικές κριτικές για «τη μπάντα που θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ rock κι electronica». Αλλά αυτό το ανέκδοτο τη νιοστή φορά που το ακούς – χωρίς να δικαιολογείται – μοιάζει πιο κρύο από ποτέ.
Από το In Silico κρατάς τη σπουδαία παραγωγή (Rob Swire και Gareth McGrillen), ίσως ψαρώνεις από το χιπισμό που διακρίνει την ψυχεδελική προσέγγιση στα “Visions” και “Midnight Runner” (θυμίζουν Bros) και τα σπας – κραδαίνοντας το devil horn – όταν το κοντέρ του album δείξει “Mutiny” και μετά. Σημείωσε και το όμορφο “9000 Miles” και για άλλη μια φορά don’t (over)believe the hype…
