O JR Writer ανήκει στην πολύ επιτυχημένη κολεκτίβα των Diplomats. Οι οποίοι, μετά την τεράστια επιτυχία των Juelz Santana και Jim Jones και την σύνδεσή τους με το θρυλικό label της Roc-A-Fella, έθεσαν τις βάσεις για να γίνουν κάτι αντίστοιχο των late 1990s Ruff Ryders, βάζοντας ξανά το Harlem στο επίκεντρο του παγκόσμιου hip hop χάρτη. Προσωπικά, πάντως, οι Diplomats δεν είναι και από τις αγαπημένες μου «κλίκες», μιας και από τον νεοϋορκέζικο ήχο προτιμώ κάτι σαφώς πιο αρχοντικό και “βαρύ” ηχητικά.
Εδώ ο JR Writer επιστρέφει μετά το προ διετίας σόλο ντεμπούτο του φέροντας τον τίτλο του νεότερου μέλους των Diplomats και του μοναδικού που δεν έχει εμπλακεί στις μεταξύ τους τριβές (φανταστείτε τι σημαίνει «μεταξύ τους» για μια ομάδα hip hop καλλιτεχνών οι οποίοι συνήθως γράφουν «diss» κομμάτια), ενώ παράλληλα η σειρά mixtapes “Writer’s Block” έχει αναδείξει αρκετό από το στιχουργικό του ταλέντο. Ωστόσο, υπάρχει κάτι καθ’ όλη τη διάρκεια του Politics And Bullshit που σε απογοητεύει και συνδέεται με την όλη αισθητική αντίληψη περί hip hop που εκπροσωπεί το Harlem και οι Dipset. Στίχοι, ας πούμε, οι οποίοι κινούνται στα ευρύτερα πλαίσια του «hyphy» σχετικά με το πώς οι rappers «το ζουν» στα στενά, στα τζιπάκια τους, στο στούντιο, στα clubs, με τις γυναίκες τους, με τα φιλαράκια τους και πάει λέγοντας, με τον κατεξοχήν γραφικό τρόπο. Οι παραγωγές πάλι δεν είναι τίποτα συγκλονιστικό, αντιθέτως βρίθουν από τον χαρακτηριστικό ήχο claps, που ομογενοποιεί ακόμη και μερικά εύστοχα soulful samples, δημιουργώντας έτσι έναν σαφώς πιο pop ήχο.
Ο δίσκος είναι μάλλον κάτι που θα γούσταρε πολύ να παίξει ο Nivo στα πάρτυ του για να σπάσει την μονοτονία του R’n’B’ και του dirty south, ενώ ενδείκνυται και για τους μυημένους στον ήχο της οικογένειας των Dipset. Όσοι, όμως, αρέσκεστε σε κάτι σαφώς πιο rough μην το προτιμήσετε. Πάντως άσχημος δίσκος δεν είναι – χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρόκειται για κάτι το συγκλονιστικό.
