Δεν ξέρω από πού ακριβώς πηγάζει αυτό το γενικό αίσθημα δυσφορίας που συντροφεύει - στην ελληνική μας πραγματικότητα - το νέο album των Mudhoney. Μπορώ να καταλάβω πως, μετά από τόσα χρόνια, οι Mudhoney έγιναν κι αυτοί «δεδομένοι», μια μπάντα από την οποία ξέρεις λίγο-πολύ τι πρόκειται να ακούσεις. Μπορώ, ακόμα, να συναισθανθώ γιατί σε κάποιους όντως λείπει το μπάσο του Matt Lukin. Υποψιάζομαι, όμως, πως η πραγματική αιτία της δυσφορίας είναι αυτή η άρρωστη νοοτροπία της indie φυλής πως ό,τι διαφύγει από το μικρό μας «μαγαζάκι» και γίνεται κτήμα – έστω και κατ’ επίφαση – ενός ευρύτερου ακροατηρίου, παύει να αξίζει της προσοχής και των ευσήμων μας.
Οι Mudhoney, όμως, συνεχίζουν να φτιάχνουν μουσική αξιώσεων. Εντάξει, όχι της ίδιας κλάσης με τις δουλειές οι οποίες τους καθιέρωσαν ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του grunge rock και σίγουρα δίχως το στοιχείο της πρωτοτυπίας/πρωτοπορίας. Αλλά το rock ‘n’ roll τους παραμένει «βρώμικο», οπλισμένο με κοφτερές αιχμές και με μια νεανική αγριάδα που σχεδόν σε υποχρεώνει να ιδρώσεις στο κοπάνημα ακούγοντάς τους - αγριάδα την οποία πολλά γκρουπάκια θα εύχονταν να έχουν ακόμα στο ένατο album τους και μετά από 20 χρόνια καριέρας. Και το Lucky Ones είναι το καλύτερο album τους μετά το My Brother The Cow, απέχοντας αισθητά από την απογοητευτική μετριότητα του Under A Billion Suns και θυμίζοντας, παράλληλα, κάτι από τη φλόγα των εποχών του ιστορικού Superfuzz Bigmuff EP (το οποίο επανακυκλοφορεί εμπλουτισμένο, ως πλήρες album).
Δεν είναι, ομολογουμένως, όλα τα τραγούδια του Lucky Ones της ίδιας στάθμης. Αλλά τα καλά του τραγούδια είναι πολύ καλά, τραγούδια δηλαδή σαν το ομώνυμο δυναμιτάκι, σαν το πνιγμένο σε ένα νευρικό άγχος “Tales Of Terror”, σαν το “What’s This Thing?” με το εκρηκτικό punk πνεύμα του ή σαν το σαρωτικό “I’m Now”. Τραγούδια που πολλά νεόκοπα indie groups θα σκότωναν για να έχουν γράψει (και θα αποθεώνονταν από τον σχετικό τύπο αν το είχαν πράξει), τα οποία είμαι σίγουρος πως κάνουν τον γερο-Iggy Pop να χαμογελάει σαρδόνια...
