Το νέο εξαγώγιμο προϊόν της Αυστραλίας ακούει στο όνομα Midnight Juggernauts.Το μέχρι πρότινος ντουέτο από τη Μελβούρνη, που πρόσφατα ενσωμάτωσε στο δυναμικό του και τον drummer Daniel Strickel (των Lost Valentinos), έχτισε τη φήμη του μέσα από πλήθος συναυλιών και το πρώτο τους ομότιτλο EP, έκανε το μπαμ με το single “Shadows” από το επόμενο EP Secrets Οf Τhe Universe και τώρα έφτασε η στιγμή για να μας παρουσιάσουν του πρώτο τους ολοκληρωμένο album.
Το Dystopia είναι πολλά παραπάνω από το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο μιας μπάντας η οποία εξελίχτηκε σε αφάνταστο βαθμό τα τελευταία χρόνια και με το άψογων αναλογιών μίγμα indie, electro και pop καταφέρνει να ικανοποιεί τις προσδοκίες ακόμα και των πιο «δύσκολων». Έτσι, στηριγμένο σε μια σειρά από επιρροές που ξεκινούν από τα 1980s και καταλήγουν σε Air και Daft Punk καταφέρνει να τραβήξει την εσωστρέφεια με το ζόρι στο dancefloor. Ο ήχος των live drums δημιουργεί νέα ηχητική πληρότητα στη μπάντα, δικαιολογώντας απόλυτα την επιλογή του Strickel. To “Intro” αποτελεί ιδανικό ξεκίνημα, ένα ορχηστρικό κομμάτι που σε βάζει στο κλίμα του ηχητικού συνόλου το οποίο θ’ ακολουθήσει – μία δηλαδή σύντομη εισαγωγή προετοιμασίας για όσα, άκρως ενδιαφέροντα, έπονται: όπως π.χ. το “End Of The World” (δεύτερο κατά σειρά κομμάτι disco επιρροών), ένα είδος διαστημικού, ονειρικού soundtrack. Ή το πρώτο single “Into The Galaxy” και το καταδικασμένο να γίνει κλασικό dance κομμάτι “New Wave”, και τα δυο ντυμένα με τα «πειραγμένα», επηρεασμένα από Talk Talk φωνητικά του frontman Vin Vendetta. To επικό πάλι “Shadows” είναι γνωστό μας από το παλιότερο Secrets Of The Universe, ενώ το “Twenty Thousand Leagues” σε μεταφέρει στον κόσμο του Bowie στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αφήνοντας κατόπιν το “Nine Lives” να σε ξαναγυρίσει στην τρελή δεκαετία του 1980.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα καλοκαίρι, το οποίο μπορεί μεν να τελειώνει, αλλά που αυτό εδώ το album σου δημιουργεί την αυταπάτη ότι μπορείς μέσα από τις δυνατές του συγκινήσεις να το παρατείνεις λίγο ακόμα, λίγο ακόμα...
