Δεύτερο album για τους Ιταλοαμερικάνους αδελφούς Calabrese, οι οποίοι μπορεί μεν να μην διεκδικούν βραβείο πρωτοτυπίας, διαθέτουν δε ένα από τα απαραίτητα συστατικά του rock ’n’ roll – το μεράκι. Αν και ροκαμπιλάδες στην εμφάνιση δεν είναι από το Μέμφις αλλά από την Αριζόνα, τα φωνητικά περισσότερο Metallica θυμίζουν παρά Elvis, η ιδιαίτερη αγάπη τους στις ταινίες τρόμου εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια τους και συμμετέχουν σε soundtrack τέτοιων film, όπως π.χ. στο "Blood On The Highway". Η μόνη ομοιότητα με τους Cramps είναι η μάλλον μονομανής προσκόλησή τους στα θρίλερ, γιατί μουσικά είναι στενοί συγγενείς (όπως λέμε πρώτα ξαδέλφια) ενός heavy metal – punk υβριδίου δικής τους κατασκευής.
Από το εναρκτήριο “Death Eternal” καταλαβαίνεις την απόφασή τους να κοπιάρουν τα φωνητικά του James Hetfield, περισσότερο σαν ανάγκη απότισης φόρου τιμής σε έναν μουσικό που αγαπούν, παρά σαν ξετσίπωτη απόπειρα αντιγραφής. Υπάρχει άλλωστε μεγάλη απόσταση ανάμεσα στη στείρα αντιγραφή και στη συμπεριφορά που λέει: «δεν ντρέπομαι για τις επιρροές μου και γι’ αυτό θα τις χρησιμοποιώ όπως θέλω». Στο υπόλοιπο Traveling Vampire Show δεν θα βρείτε άλλες αναφορές στον Hetfield, παρά τη δική τους μουσική σφραγίδα των metal-punk τραγουδιών, μικρά και περιεκτικά (κάτω από τρία λεπτά), με τα μικρά αποσπάσματα από ταινίες τρόμου να λειτουργούν εισαγωγικά. Η συνταγή τους λειτουργεί και τραβάει κοινό διαφορετικό και ανόμοιο, από το metal, το punk, το rockabilly ως και το goth, διόλου συνηθισμένη συμπεριφορά στον αιώνα της απόλυτης διαίρεσης.
Τυπικά για αμερικάνικο συγκρότημα, το «κρυμμένο» τελευταίο τραγούδι του δίσκου δεν είναι τραγούδι, αλλά ένα διαφημιστικό για τα μπλουζάκια και άλλα merchandise τα οποία οι Calabrese πουλάνε από τον ιστότοπό τους. Δεν θα αλλάξουν τον κόσμο, ίσως ούτε καν τον κόσμο σας, αλλά σίγουρα θα σας διασκεδάσουν διαφορετικά.
