Τώρα πια δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Φρέσκα γκρουπάκια, που δεν έχουν κάνει δίσκο και δεν έχουν βγει καν από τη χώρα τους (ή, ακόμα χειρότερα, από το δωμάτιο όπου κάνουν πρόβες), απολαμβάνουν αξιοζήλευτη δημοσιότητα στα blogs του διαδικτύου και έχουν χιλιάδες φανς να παραλληρούν στο myspace. Για τους Black Kids από τη Florida, το στοίχημα δεν ήταν να διαδώσουν τα demo τους, αλλά να πείσουν ότι το cd τους ανταποκρίνεται στο hype που είχε ήδη δημιουργηθεί.
Κάπως έτσι έβαλαν πίσω από την κονσόλα τον Bernard Butler (πρώην κιθαρίστα των Suede) και ηχογράφησαν τις post punk και new wave συθέσεις τους με τον πιο δυναμικό τρόπο. Έχουμε, λοιπόν, αφηνιασμένα πλήκτρα και synths τα οποία φιλοδοξούν να ακουστούν δυνατότερα κι από τα drums, μπάσο που κάνει το στομάχι να γουργουρίζει και ένα dance mood που παραπέμπει σε πιο mainstream καταστάσεις, χωρίς να χάνει τη μαγκιά του. Το πρώτο σιγκλάκι με τίτλο “I’m Not Gonna Teach Your Boyfriend How To Dance With You” είναι η πιο δυνατή στιγμή, αλλά και το χαλαρότερο “Hurricane Jane” έντυπωσιάζει με τα παιχνιδιάρικα κιθαριστικά riff και το καλοδουλεμένο μπάσο.
Τα καλά όμως σταματούν κάπου εδώ. Η φωνή του τραγουδιστή θυμίζει κάτι από Cure (ή τους πιο πρόσφατους, αλλά ήδη ξεχασμένους, Hot Ηot Heat), όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα θετικό. Ιδίως όταν μπαίνουν στο παιχνίδι τα κακόγουστα φωνητικά των κοριτσιών, δημιουργώντας σύγχυση και βαβούρα σε ένα ήδη παραφορτωμένο μουσικό χαλί. Υπάρχει, ακόμα, αισθητή έλλειψη μελωδίας και στοιχείων που θα έκαναν τα τραγούδια να μείνουν στο μυαλό. Και παρ’ όλη τη μικρή διάρκεια (38 λεπτά), η ακρόαση του album στην ολότητά του καταντάει κουραστική.
Οι θιασώτες της ρυθμικής μουσικής των 1980s θα προσθέσουν με χαρά στη δισκοθήκη τους ένα ακόμα καλοφτιαγμένο δίσκο, με ήχο που, αν και φορτωμένος, αστράφτει από φρεσκάδα και νεανικό πνεύμα. Εκείνοι όμως που θα ψάξουν για βάθος και μια στοιχειώδη έστω απόπειρα εξέλιξης του παλιού καλού post punk, μάλλον θα απογοητευτούν. Όπως μαρτυράει και ο τίτλος του album, το πάρτυ είναι όντως traumatic. Γιατί, όταν τελειώνει, σε κυριεύει μια ματαιότητα βαθύτερη από αυτή που ένιωθες πριν ξεκινήσει.
