Ακούγοντας το αρκετά εντυπωσιακό ντεμπούτο album του αμερικανικού μεταλλικού super group A Storm Of Light με τον - ακόμα πιο εντυπωσιακό τίτλο - And We Wept The Black Ocean Within, το μυαλό σου ανατρέχει κατευθείαν σε σημαίνουσες μπάντες του σύγχρονου metal ήχου, με πρώτη και κύρια τους Neurosis. Διόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς πως ο «εγκέφαλος» των A Storm Of Light είναι ο κιθαρίστας και κιμπορντίστας Josh Graham (ο οποίος αναλαμβάνει και τα φωνητικά μέρη), ένας δηλαδή μουσικός με θητεία στους Neurosis, όπως και στους Red Sparowes. Δίπλα του στέκουν ο γνωστός από τους Asea μπασίστας Domenic Seita και ο drummer των Satanized, Pete Angevine, που μετά την ηχογράφηση του παρόντος album αντικαταστάθηκε από τον Vincent Signorelli των Unsane.
Αν όμως οι Neurosis δίνουν τον τόνο και την αρχική «βάση» στον ήχο του τρίο, το αποτέλεσμα του And We Wept The Black Ocean Within παραπέμπει περισσότερο προς το Panoptikon των Isis και προς το μνημειώδες Leviathan των Mastodon, έστω και αν δεν φτάνει, τελικά, τη μαγεία αυτών των δύο αριστουργημάτων του σύγχρονου metal. Η γοητεία της σκοτεινής θάλασσας, με τις κακοτοπιές και τις μανιασμένες της καταιγίδες, είναι το στιχουργικό σημείο αναφοράς των Aμερικανών, που διακρίνονται μάλιστα και για τις οικολογικές ανησυχίες τους, όπως αυτές καταδεικνύονται στη μαύρη, εννιάλεπτη λιτανεία του “Black Ocean”: μια απέλπιδα επίκληση σε έναν ξεχασμένο θεό της βαθύκρασης θάλασσας του σούρουπου ενάντια στην αδηφάγα ανθρώπινη βιομηχανία ψαρέματος και σφαγής φαλαινών.
Δυσκολεύεσαι να αποφύγεις τη χρήση κλισέ περί «τοπίων» και «ατμόσφαιρας» θέλοντας να περιγράψεις τα πεπραγμένα των Α Storm Of Light σε αυτό το ντεμπούτο, καθώς η μουσική τους μοιάζει απόλυτα συνυφασμένη με αυτές τις έννοιες, όπως τουλάχιστον έχουμε μάθει να τις χρησιμοποιούμε στη μουσικοκριτική. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να μιλήσω για «τοπίο καταιγίδας», περιγράφοντας τη γοητεία του “Undertow (The Albatross pt. II)”, αλλά και να επαινέσω το album, ως σύνολο, για την ατμόσφαιρα την οποία δημιουργεί, κάνοντάς σε να νιώθεις πως ταξιδεύεις σε αχανείς, άγνωστους ωκεανούς παρέα με τολμηρούς - μα εν τέλει καραβοτσακισμένους - θαλασσοπόρους της Αναγέννησης. Αν δε αναζητάτε και άλλα highlights, σταθείτε λίγο στα άγρια ξεσπάσματα του “Mass”, που μοιάζουν με άνεμο του καταχείμωνου ο οποίος λυσσομανά ενάντια ταλαίπωρου ιστιοφόρου μεσοπέλαγα, ή στην κάθοδο στα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Τάρταρα του “Leaden Tide” - με εκείνο το θλιβερό «I’m sinking...» να σε κολλάει στον τοίχο πάνω που πας να κατηγορήσεις το κομμάτι για πλατειασμό.
Δεν είναι, βέβαια, όλα τέλεια. Οι Storm Of Light δεν αποφεύγουν τη φλυαρία όταν ειδικά ρέπουν προς την επικότητα (όπως στο φινάλε με το δεκάλεπτο “Iron Heart”), ενώ δεν έχουν όλες τους οι συνθέσεις το ενδιαφέρον των παραπάνω επιλεγμένων highlights, με αποτέλεσμα αβαρίες κατά το ταξίδι. Παραμένει όμως το γεγονός της αποκάλυψης μιας ακόμα μπάντας που υπόσχεται πράγματα, σε ένα σύγχρονο metal τοπίο με ολοένα και πιο οργιαστική βλάστηση και εξωτική πανίδα.
