Οι Fratellis είναι ακόμα μια μπάντα που βγήκε κερδισμένη από τον αβυσσαλέο πόλεμο του marketing των πολυεθνικών εταιριών. Μέχρι να χρησιμοποιήσει το “Chelsea Dagger” γνωστή εταιρία κινητής τηλεφωνίας, δεν τους ήξερε και πολύς κόσμος. Μπόρεσαν όμως σε λίγο χρονικό διάστημα να κερδίσουν τις εντυπώσεις ενός μεγάλου μέρους του κοινού και να δώσουν το στίγμα τους.
Οι τρεις Fratellis, λοιπόν, από τη Γλασκώβη, έγιναν γνωστοί από τα φιλικά και χαρούμενα τραγουδάκια τους, τα βουτηγμένα σε μια punk-pop ανεμελιά που θα ζήλευαν κάποιοι. Τι άλλαξε από τότε; τίποτα απολύτως. Το δεύτερο album τους, Ηere We Stand, έχει να προσφέρει την ίδια ακριβώς συνταγή, χωρίς όμως το super κομμάτι που θα μπορούσε να γίνει επιτυχία. Τώρα, θα μου πείτε, αυτό δεν το έλεγες ούτε για το “Chelsea Dagger”, αλλά γενικά το προηγούμενο album είχε πολλά καλά σημεία που δυστυχώς δεν βρήκα στο Here We Stand. Το πρώτο κομμάτι, “My Friend John”, αποτελεί μια ευχάριστη εισαγωγή στο album, με απευθείας αναφορές στους σαφώς ανώτερους Kaiser Chiefs ενώ, όσο προχωράμε στα κομμάτια, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν σε σχέση με το προηγούμενο τους album και δυστυχώς μας θυμίζουν κάτι άλλο. Αυτό δε σημαίνει ότι το “Mistress Mabel” με την ιδιοφυή ενορχήστρωση που θυμίζει Oasis δεν μπορεί να αρέσει ή ότι κάποιοι δεν θα βρουν ενδιαφέρουσες τις glam rock επιρροές του “Shameless”. Τολμώ επίσης να πω ότι ξεχωρίζω το ιδιόρρυθμο “Acid Jazz Swinger” γιατί είναι ένα κομμάτι διαφορετικό, λίγο πιο jazz απ’ ότι οι Fratellis μας έχουν συνηθίσει.
Συνδυασμός Libertines και Supergrass σε πιο hippy και garage διαθέσεις, μια δόση από 1960s, και έχουμε ακριβώς τους Fratellis του 2008, που προσπαθούν, αλλά δεν τα καταφέρνουν 100%. Δυστυχώς φάνηκε ότι δεν μπορούν να αποφύγουν τις επαναλήψεις κι έτσι από κάποιο σημείο και μετά, ομολογώ ότι με έχασαν. Περιμέναμε κάτι περισσότερο από ένα group που είχε τόσο δυναμική είσοδο πριν 3 χρόνια και που έχει δείξει καλύτερη γραφή από αυτή.
