Ο Klaus Schulze ήταν μέλος των ιστορικών Tangerine Dream και των Ash Ra Tempel και μάλλον θα το φέρει βαρέως που το κάθε τσογλάνι με ένα σύνθι παραμάσχαλα δηλώνει μουσικός. Μιλάμε για το άτομο που όταν κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο (Irrlicht, 1972) δεν έπαιζε συνθεσάιζερ γιατί μόλις είχε ξεκινήσει να μαθαίνει το όργανο και θεώρησε ότι δεν ήταν αρκετά εξοικειωμένος για να το χρησιμοποιήσει. Το Ιερό Τέρας της progressive rock ή του krautrock αν προτιμάτε, εδώ βρίσκεται στο πεντηκοστό ένατο (!) προσωπικό album του και φέτος έκλεισε τα εξηνταένα του χρόνια (οι Θεοί να μας κόβουν τσιγάρα και να του του δίνουν χρόνια), τελευταία δε συνεργάζεται με την Αυστραλή Lisa Gerrard (ναι, αυτήν από τους Dead Can Dance) και το Farscape είναι το αποτέλεσμα.
Τώρα αν πούμε ότι δουλειά του Schulze είναι να φτιάχνει «ηχητικά τοπία» και να «βάζει πινελιές στον ηχητικό καμβά του» θα είναι τόσο κοινότοπο σαν να δηλώνουμε ότι η Ακρόπολη βρίσκεται στην Αθήνα. Ο Schulze έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο να δουλεύει τα synths και φυσικά διαθέτει την απαραίτητη πείρα να ταιριάξει τη φωνή οποιουδήποτε στη μουσική του, πόσο μάλλον της Gerrard. Της οποίας Gerrard της πάει περισσότερο να δουλεύει πάνω σε συνθέσεις άλλων, καθώς τα επτά κομμάτια (όλα με τον τίτλο "Liquid Coincidence", αριθμημένα από το ένα ως το επτά) του διπλού CD διάρκειας...153 λεπτών (!) ακούγονται μια χαρά. Οι φωνητικοί της ακροβατισμοί παίζουν ανάμεσα στο Ιερό και το Κοσμικό ρίχνοντάς τα στην μαρμίτα της πολυπολιτισμικότητας, ενώ το αποτέλεσμα αφήνει μια γεύση κι απ’ τα δύο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Γιατί το παιχνίδι εδώ λέγεται «ατμόσφαιρα» και οι συνθέσεις του Schulze, πάντα σε συνδυασμό με τη φωνή της Gerrard, το κερδίζουν.
Το Farscape δεν είναι το album που θα ξεχωρίζαμε από τη δισκογραφία και των δυο καλλιτεχνών, όμως πετυχαίνει τον σκοπό του, είναι ενδιαφέρον και οι οπαδοί των δύο θα το αποκτήσουν έτσι κι αλλιώς. Η μόνη απορία είναι σε τι γλώσσα τραγουδάει η Lisa Gerrard...
